Lieve Cris,

N˚ 02                                                                                     Pontis 23 juli 2019

De opmars van ‘la myrtille’ naar het zuiden over de route Napoleon wordt gestuit door een file. Een uur lang schuift mijn auto meter voor meter door de bergen. Als de file achter hem ligt, wordt hij geremd door trekkers, sleurhutten of vrachtwagens die nog meer moeite hebben met het klimmen dan hij. Die laatste honderd kilometer, die langer duren dan de driehonderd ervoor, haalt hij met zijn toerental uit als een sopraan omdat hij de lage tonen niet meer haalt.

Het is geen schande. Met twee fietsen, een tent, luchtbed, stoelen en overige bagage glijdt hij moeiteloos over het gladgestreken asfalt van de Péage, maar hier niet meer. De toppen van de alpen, die vanuit de verte nog als vriendelijke groene golven opdoemden, bijten zich nu met hun rotte tanden in hem vast. Zwoegend weet hij zich in Gap eindelijk los te trekken uit hun greep en herpakt hij zich triomfantelijk nahijgend op de lange vlakke straat waar morgen de Tour zal finishen.  

Vanaf hier laat hij zich ontspannen omlaag vallen, voelt hij door het open dak de verkoeling van de wind en het meer. Tot zaterdag, zo weet hij, heeft hij een rustdag. Misschien dat hij nog even om een boodschap gestuurd zal worden, maar tot dan hoeft hij niet meer te vrezen dat hij zich als lastdier in de hitte over de bergen hoeft slepen. Even een paar dagen vakantie.

Kus                  

Niels                

Lees hier deel I: Orgie