N˚ 01                                                                                     Beaune 22 juli 2019

Lieve Cris,

De mensen die onderweg naar hun vakantiebestemming gelukkig zijn geworden omdat ze vandaag meer kilometers hebben afgelegd dan verwacht, die reizen niet maar zijn op vakantie. Zo snel mogelijk verplaatsen ze zich van A naar B om daar een tent of caravan te parkeren. Wanneer alles is geïnstalleerd laten ze zich in hun vakantieprothese zakken. Een stoel, hangmat of stretcher bij het zwembad, die ze alleen verlaten met een toiletrol onder hun oksel of een boodschappentas.

Ik hou niet van vakantie, maar reis liever. Het gevoel van reizen valt of staat bij de acceptatie van een bepaalde mate van traagheid. Ontdaan van elke vorm van haast, zak ik via de route nationale naar het zuiden. Onderweg vertel ik Ties over de geschiedenis van de streek en spot kastelen, roofvogels en andere bezienswaardigheden langs de route. Als er niks meer te vertellen valt, zingen we vals met een zo laag mogelijke stem mee met Elvis, een zo hoog mogelijke stem met de B-gees en flippen we met een beetje sterrenstof op de Jeugd van tegenwoordig.

’s Avonds slenteren we Beaune in om wat te eten en te genieten van de oude stad. De drukte op de terrasjes maakt van de mensen krekels. We schuiven aan bij bistro Chez Louis waar we zachtjes pratend ook onderdeel worden van de stadsnatuur. In de stiltes die er vallen bij het passeren van voetgangers, fietsers of een auto kijk ik naar de huizen. Een orgie van traag over elkaar heen gekropen zandkleurige stenen op een broeierige zomeravond. Alleen de obers, rennend van tafel X naar tafel Y hebben haast.

Kus                  

Niels