Etappe 1 Arromanches – Arromanches 87 kilometer

Het is 75 jaar na D-Day en daarom fietst een groep van 14 renners met fysieke of psychische verwondingen, in de voetsporen van de Prinses Irene Brigade, van Arromanches terug naar Oirschot.

Zes uur ’s morgens zittend voor het Musee du Debarquement, staar ik over de zee. 6 juni 1944 kleurde de zee hier volgens overlevenden zo rood dat ze nooit meer haar normale kleur terug zou krijgen. Een uitspraak die 75 jaar later alleen nog bij ondergaande zon waar is.

Het is donker, de rest van onze fietsgroep slaapt aan de andere kant van de deur op de zolder van het office du tourisme . Vanuit een uitgestorven Arromanches tuur ik over het water. Begeleid door twee bestuurders van een busje, fietsen er met ons ook drie Poolse politieagenten mee. Een van die bestuurders maakt mijn slaap vanaf het begin af aan al tot een ware nachtmerrie. Alleen de keren dat hij gaat piesen heb ik even rust.

‘De Tour win je in bed’, zei Zoetemelk ooit. Misschien niet alleen de Tour. Op missie in Afghanistan, leerde ik om mijn omgeving uit te schakelen en zo op elk moment dat het moest wat te slapen. Rust was noodzakelijk om scherp te blijven, maar die truc blijkt vannacht zijn grenzen te hebben. Vanuit het veldbed naast mij, klinkt het geluid van de 1e Poolse pantserdivisie die onder leiding van de generaal Maczek oprukt.

Terwijl de zon opkomt boven de Mulberry Harbour voel ik me een wanhopige Duitser die beseft dat het D-Day is. Een positie waar ik per ongeluk in terecht kwam toen ik probeerde te ontsnappen aan de ronkende Poolse tanks.

Niels ®elen

Deze blog steunen? Klik hier

Deel 1: -Proloog 100% dopingvrij – lees je hier