Het is 75 jaar na D-Day en daarom fietst een groep van 14 renners met fysieke of psychische verwondingen, in de voetsporen van de Prinses Irene Brigade, van Arromanches terug naar Oirschot.

Het is bijna half negen. De busjes die de renners naar de plek van het grand départ moeten brengen, staan met draaiende motoren klaar. In een koers waar niemand nadenkt over winnen, zie ik een rondemiss die moeizaam en emotioneel afscheid van haar man neemt.

‘Mijn vrouw en ik zijn samen in de overgang.’ Legt Henk onderweg uit als hij zijn hoofd in zijn shirt steekt en erin blaast. Soms wappert hij zijn handen langs zijn hoofd of hij pakt zijn shirt tussen duim en wijsvinger en laat het ter verkoeling losjes heen en weer bewegen. ‘Net als zij heb ik opvliegers, maar bij mij komt het door de medicijnen.’

‘Mijn testosteronproductie is ook nog maar 0,001.’ Door een gebrek aan medische kennis dwalen mijn gedachtes af naar Contador die in de Tour betrapt werd met 0,000000 en nog wat gram clenbuterol in zijn urine. ‘Zodra ik stop met de hormonen, kom ik eerst weer in de pubertijd en dan wordt alles langzaam maar zeker weer normaal.’

‘Wanneer is dat?’

‘Niet, ik heb prostaatkanker met uitzaaiingen. Bij een controle vlak voor het vertrek sprak ik de arts. Hij constateerde dat mijn psa waardes in een korte tijd te snel toegenomen zijn. Het is niet iets waar ik me nu druk over hoef te maken, de komende week telt vooral het fietsen.’

‘Dat lijkt me niet eenvoudig zonder testosteron.’

‘Absoluut niet, maar wel gegarandeerd honderd procent dopingvrij.’

Niels ®elen

deze blog steunen? doneer hier

Fietsen als Reddingsboei – Henk Sepers