Mezzo del Nulla 14-08-2018

Lieve Cris,

Bijna was ik verlost van de beloofde selfies. De autoscatto’s. Toen we vanmiddag Cala Gonone verlieten en ik naar de autosleutels zocht, legde ik mijn telefoon even op een randje bij de parkeerplaats. ‘Niet vergeten zo’, dacht ik nog, trok een droge broek aan en stapte in. Acht kilometer klommen we via haarspeldbochten door de bergen, doken een tunnel in en kwamen aan in Dorgali.

Op ons gemak deden we boodschappen en zittend in de zon op een muurtje aten we met zijn vieren een ijsje. Met de boodschappen achterin en de airco op de stand ‘invriezen’ reden we terug naar Villa Pietra. Zo’n licht dronken pad dat gemoedelijk door het land slingert, langs de groene ton, over het bruggetje en bij de hoge cipres linksaf naar Mezzo del Nulla.

Terwijl we relaxt de boodschappen uitladen, begint Ties een fikkie te stoken voor de BBQ. Het is ‘la dolce far niente’ in optima forma Cris.

‘Heeft iemand mijn telefoon…,’ voor ik de zin zelf af kan maken weet ik het antwoord al, ‘godver de g! Die heb ik op die parkeerplaats laten liggen. Mareine, bel mij eens?’

‘Niets, voicemail.’

‘Gelijk al?’

‘Nee, hij ging eerst over.’

‘Dan ligt hij er misschien nog.’

‘Kom stap in, we gaan nu kijken.’ Roep ik terwijl Mareine find my iPhone aanzet en mijn moeder verbaasd met Ties achterblijft.

‘Doe je voorzichtig?’ hoor ik haar nog roepen terwijl ik het hek open en wegrijd. Op de wegen waar ik me tot tien minuten geleden niet kon voorstellen dat de toegestane 90 haalbaar was, rijd ik nu met gemak en al vloekend op mezelf 240. Als een ware Max Verstappen snijd ik in bochten ideale lijnen aan en hoor ik Mareine tegen me zeggen dat mijn telefoon nog steeds overgaat.

‘Er verschijnt iets op mijn scherm!’ gilt ze ineens, ‘Hier! Hij ligt hier tweeënhalve kilometer vandaan.’

‘Dan ligt hij waarschijnlijk nog op de parkeerplaats.’ Antwoord ik gefocust en trap het pedaal dieper in. Met minstens 300 rijden Gonone in, auto’s worden in de berm gedrukt en voetgangers duiken weg.

‘Daar!’ roept Mareine, ‘Daar ligt hij op de grond, precies op de plek waar we stonden.’ Ze stapt uit, pakt de telefoon voor me op, veegt het stof eraf en vertelt dat ik een echte mazzelpik ben. Ik knik, draai de auto en rijd ontspannen terug.

Ik kijk weer om me heen en zie op het pad richting Mezzo del Nulla een ouder echtpaar staan. Zij trekt met een hark een tak omlaag die hij heeft aangewezen. Zodra hij erbij kan, snoeit hij zorgvuldig de rijpe vijgen uit de boom.  

Omdat ik altijd als het over vijgen gaat aan jou moet denken, zie ik ineens ons in deze mensen. Jij en ik als we oude mensen zijn geworden voor wie de dingen voorbijgaan. Stiekem verlang ik ernaar, maar meer nog dan dat vraag ik me af welke reden je hier in godsnaam kunt hebben om 90 te gaan rijden.

Zoen,

Niels

brief 1 lees je hier