Mezzo del Nulla 14-08-2018

Lieve Cris,

De eerste druppel laat zich traag maar nadrukkelijk op de grond vallen. Ontspannen bijna, er valt een tweede en een derde. De druppels hebben steeds meer haast en proberen elkaar in te halen. Buffels zijn het op weg naar de rivier waar de eersten door de stuwende massa achteraan geheel onvrijwillig ingeduwd worden.

Boven de Golfo di Orosei klapt een zweep van licht die de druppels opdrijft. Voortjaagt richting de straten van Gonone waar de olie van het asfalt losweekt en de Via Lungomare Palmasera kleur geeft.

Schuilend in de portiek van een souvenirwinkel likken we aan onze gelato. Vergeefs wachtend op het moment dat de zon de op hol geslagen meute tot de orde roept. In plaats daarvan sluiten zich vanuit de Via Caio Duilio en de Via dei Delfini een tweede en derde kudde aan. Als lemmings storten ze zich honderd meter verderop met bruut geweld de zee in.

Dit gaat niet vandaag meer over en dus wachten we een relatief rustig moment af om de portiek te verlaten. Uitgelaten rennen ook wij nu langs de terrasjes van de boulevard waar de mensen halsoverkop gevlucht zijn; tafellakens op de grond, stoelen op hun rug en halflege borden achter gelaten.

We rennen Cris, zelfs mijn moeder, maar niet hard genoeg. Ik voel hoe het stromende water me inhaalt en over het voetbed van mijn slippers tussen mijn tenen doorstroomt. Hoe de regen via mijn nek over mijn rug omlaag raast en me kippenvel geeft.

Ondanks het feit dat we nat zijn tot op het bot en rennen ons dus niet meer droog bij de auto brengt draven we door. Vooruit geschreeuwd door de drill sergeant die zich vermomd heeft als de bulderende donder, stampen we door plassen en lachen we om onszelf, om de mensen die hun strandparasol als paraplu gebruiken, maar vooral om de ‘pioggia’ die het laagje volwassenheid even van ons afspoelt.

Zoen,

Niels

brief 2 lees je hier