In september fietst het Wounded Warriors Cycling Team een week door Bosnië. In acht etappes leggen we 722 kilometer af en maken we 11.068 hoogtemeters. Op deze site deel ik de dagboekfragmenten over de voorbereiding en de tocht zelf. Doneren voor dit goede doel via deze link of onderaan dit blog.
Zaterdag 23 juli 2022
Ongeveer vierduizend kilometer waren er voor nodig om niet meer met ingehouden buik door de stad te hoeven fietsen. Om de spottende terrasblikken van de Linda en Libelle lezeres te ontlopen. Vrouwen die me zagen als middle aged man in lycra.
Een slordige honderd uur op de bicyclette zorgden ervoor dat ik in alle opzichten weer een beetje wielrenner werd. De bevestiging kwam niet eens van de manier waarop ik de afgelopen week in Limburg rondreed. Niet uit mijn kuiten die in het begin van het seizoen op de Gulpener-, Keute-, en Cauberg om hulp schreeuwen in een fosforbrand. Zelfs niet uit de manier waarop ik ontspannen vertellend tegen mijn campingbuurman de Camerig omhoog rijd. Het was net daarna. Het moment dat Cristel me aankijkt bij het uittrekken van mijn wielershirt en ik naast haar in een stoel plof.
‘Ik vind het leuk dat je afgevallen bent,’ merkt ze blazend in haar koffie op, ‘dat je het niet meer op je heupen hebt, je kont een stuk slanker is en je benen steviger, maar dat witte badpak is geen gezicht.’
Ik moet maar eens wat meer in de zon gaan zitten. Bijbruinen om het contrast met mijn kop, armen en benen wat te laten vervagen.
‘Lelijk hè, Duo Penotti,’ kaats ik lachend terug. Diep van binnen voel ik bij het zien van mijn goudglanzend bezwete benen vooral geluk.
Er zijn zo van die zaken op basis waarvan je de titel wielrenner kunt claimen. Voor de wielertoerist begint dat bij de drang om anderen voor te blijven, het sprinten naar plaatsnaambordjes of de toppen van bruggen en viaducten.
Wat volgt is het amateur stadium. Waar je omgeven wordt door geschoren benen die klagen over ziektes, blessures en een tekort aan trainingskilometers, maar je ondertussen mooi aan bonken rijden.
Over de profs wil ik het niet hebben, maar in geen van alle categorieën mag het wielerbadpak ontbreken. Het schijnt zelfs dat er mannen zijn die in het voorseizoen in hun wielertenue onder de zonnebank gaan liggen. Dat scheelt toch maar mooi een paar duizend kilometer trainen.
Niels ®elen
