‘I’m not going to learn to speak Dutch,’ lacht Urmat, ‘it’s a crazy language man. krr, sch, grr, g-g-g.’

‘De Bukhanka,’ antwoord ik, ‘maakt niet anders dan dit soort geluiden als je erin rijdt. Die is er gek op.’

Urmat schudt zijn hoofd. Hij heeft geen zin om zijn tong te breken op het Nederlands zoals wij zijn busjes breken op de Kirgizische wegen. 

‘Guys be careful today.’

We knikken en stappen in voor het toetje, de laatste echte rit buiten de gebaande paden over de Tosor pas. Een pas die zich niet in woorden laten vangen. Al is het maar omdat je zodra je daarover nadenkt de kans bestaat dat je van de weg afraakt en verdwaalt. 

Als een Yak waggelt onze Bukhanka omhoog. Ze laat zich door niets of niemand storen en drukt met haar postuur nieuwsgierig geworden ander vee rustig van haar pad af. Na de steilste stukken zoekt ze verkoeling in een riviertje of rust kort uit. Gewoon even stilstaan om wat glazig rond te kijken.

Het is een moment waarop ik van de gelegenheid gebruik maak om snel een toiletrol uit de achterbak van onze bus te grissen en achter een steen te verdwijnen. Alles wat we de afgelopen dagen te eten gekregen hebben op de yurt-bivak’s, vertaalt zich hiet in een groen plakkaat dat net zo goed door de gemiddelde Yak op deze Kirgizische helling achtergelaten zou kunnen zijn. 

‘Ik ben nu echt een met het land’, vertel ik het na weer ingestapt te zijn aan Ties.

‘Ik geloof je’, bedankt hij me cynisch voor deze informatie. Met een “schrrrr”start hij onze auto,zet hem met een “krgkik” in de versnelling, laat hem kort loeien en hobbelt weg. 

Niels ®elen