In september fietst het Wounded Warriors Cycling Team een week door Bosnië. In acht etappes leggen we 722 kilometer af en maken we 11.068 hoogtemeters. Op deze site deel ik de dagboekfragmenten over de voorbereiding en de tocht zelf. Doneren voor dit goede doel via deze link of onderaan dit blog.

‘Fuck, mijn fiets!’ gestrekte benen, het frame van mijn fiets hangt boven mijn lichaam, ‘kut Bosnië!’ als een kitesurfer vlieg ik een, twee drie meter door de lucht. ’Dit is een fietspad,’ schiet het door mijn hoofd, ‘ben je verdwaald? Hoe hard kan een auto achteruit rijden? Ik kan en mag niet landen. Niet als de bestuurder de klap niet heeft gevoeld of gehoord. Dan ziet hij me niet meer, rijdt hij over me heen. Stop dan godverdomme, stop!’

Boven het achteruitrijlicht beginnen de remlichten van de oude stationwagen eindelijk te branden, in de achterklep zit een deuk. Mijn pedaal heeft een wit spoor over de bumper getrokken. 

De klap zelf kan ik me niet herinneren. Mijn waarschuwende schreeuwen, gevolgd door de ontspanning van mijn spieren om alles zo goed en soepel mogelijk op te vangen, wel. 

Onder mij liggen steentjes, kasseien die mijn heup, pols en elleboog opnieuw een forse tik uitdelen. Mijn voorwiel stopt met draaien. Het stuur hangt geknakt omlaag. Van onder mijn fiets vandaan kerm ik van de pijn. Het levenloze ding weegt amper zeven kilo, maar ik krijg hem niet van me af. 

Er komt een stel aangerend. Ze willen helpen en trekken aan mijn fiets.

‘Uit, uit!’ in paniek beginnen ze harder te trekken, ‘Eerst uit! mijn schoen, vast, eerst uit!’ 

Ik wijs, zij trekken.

‘Schoen vast. Uit, schoen’, huil ik onsamenhangend. Mijn hoofd wil dat ik zelf opsta, mijn stuur recht zet en verder fiets. Het vertelt me een renner te zijn, maar mijn lichaam ligt als een hardnekkig hoopje boerenprotest op de weg. 

Een oude man op een scootmobiel stopt naast me. Kort kijkt hij om zich heen en dan naar mij.

‘Zo kan ik er toch niet langs.’