Na vlug een hapje gegeten te hebben, sta ik in Fluor Amersfoort bij een concert van God mag weten wie. Een bandje uit mijn tijd, wat niet alleen op valt te maken aan de grijze haren van de bandleden, maar veel meer nog aan de mensen om mij heen. Net als ik vijftigers. Sommigen in longsleeves (The Breeders – Last Splash) die herinneren aan concerten uit begin jaren negentig. 

Het concert is een verjaardagscadeau van Steph, al sinds onze dienstplicht een van mijn beste vrienden. Mijn benen wiebelen, dansen kun je mijn versleten bewegen nog nauwelijks noemen, wat op het ritme van de muziek. Na elk nummer klap en juich ik enthousiast en zoek zonder succes naar een nummer dat ik herken waardoor mijn geheugen het direct zal koppelen aan de naam van de band.

Misschien dat mijn geheugen, voordat we naar huis gaan, een haakje vindt in de toegift. Het moment dat de band zich voorstelt als geheel en/of individueel door te vertellen wie er schuilgaat achter de toetsen, de bas, de drums, gitaar en zang. Maar de band bestaat lang genoeg om dat als overbodig te beschouwen. Pas op het toilet durf ik stiekem op het internet te zoeken naar het programma van Fluor.

‘Wat was Daryll-Ann goed hè’, zeg ik nonchalant in de auto op weg naar huis tegen Steph. Vroeger zouden we nog tot vroeg in de ochtend de kroeg in gegaan zijn. 

Niels ®elen