Toen iemand het idee opvatte om een bouillon van vleermuis te trekken, ging het mis. In een tempo dat de paarden van Marco Polo niet bij konden houden, trok er een virus over de Chinese muur, via de Italiaanse skipistes naar het carnaval in Brabant. De wereld ging op slot. Voor het eerst sinds Sinatra sliep zelfs New York waarmee er een streep ging door de reis die ik samen met Ties voor zijn vijftiende verjaardag zou maken. 

Een Lockdown en een opgroeiende puber bleek een giftige combinatie. Verveling, onbegrip en een zeurende vader:

‘Lessen volg je niet ongewassen vanuit je nest. Die volg je aan de keukentafel, fris gedoucht en na een fatsoenlijk ontbijt.’ De blik waarop hij me trakteerde wanneer de plaat met een kras erop weer eens zijn kamer inliep, was een middelvinger op zich. 

Hij wilde leven en wij, volwassenen, gingen dat niet tegenhouden. Zeker in de weekenden niet.  Waar hij zich Johnny Rotten (Sex Pistols) op tournee voelde, zag ik een verdwaalde jongen. Seks, drugs en rock&roll. Toen zijn verkering ook nog eens uitging, pakte hij zijn spullen en vertrok. 

Bijna een jaar spraken we elkaar nauwelijks tot er een oorlog begon in Oekraïne en Jelle Brand Corstius, voor mijn gevoel gewoon vanuit zijn bed, een podcast begon. Afleveringen die in het begin gesponsord werden door idioten die in een ‘Russisch koekblik‘ door Kirgizië trekken. 

‘Gaan?’ Appte ik hem met een linkje, ‘beter dan New York.’

Het duurde een dag of drie voordat hij besloot mijn app-je te beantwoorden. 

‘Waar ligt dat?’

‘Vlakbij Afghanistan.’ 

‘Ok. Vet.’

Niels ®elen