Verdwaald

‘Pardon, mag ik u wat vragen.’

‘Natuurlijk.’

‘Kunt u mij de weg naar het gemeentehuis vertellen? Ik zou nog graag gaan stemmen en ben verkeerd gelopen nadat ik de bus uitstapte.’

‘Jawel, het is niet zo heel ingewikkeld, …’ begin ik uit te leggen, maar bedenk me. ‘Als u heel even heeft, dan help ik mijn moeder eerst even met deze tas.’

‘Die tas kan ik zelf wel joh. Het was gezellig, tot gauw.’ Zoent mijn moeder me gedag.

‘Zal ik u een arm aanbieden? Dan loop ik met u mee naar het gemeentehuis.’

‘Als je er geen bezwaar tegen hebt om rechts te lopen.’

‘Nee.’ Geduldig wacht de zwarte labrador links van hem tot zijn baasje zijn stok opgeborgen heeft en ik zijn hand aan de binnenkant van mijn elleboog gelegd heb.

‘Ik had naar het stembureau om de hoek kunnen gaan, maar op het gemeentehuis is het mogelijk om zonder hulp te stemmen.’

‘Er staat een puincontainer half op de stoep, dus het wordt hier wat smaller.’ Op de hoek van de Karpervijver slaan we linksaf de Lageweg op en lopen langs de bushalte waar hij eerder die avond uitgestapt is.

‘Hier is het misgegaan, ben ik links gegaan waar je rechts moest. Ik had de navigatie van mijn telefoon aan moeten zetten. Het is toch niet vervelend voor u?’

‘Nee, ik woon naast Figi, twee minuutjes lopen van het gemeentehuis.’

‘Toen ik negen maanden oud was hebben ze mijn ogen moeten verwijderen. Ik kan me dus niet herinneren dat ik ooit iets gezien heb, maar mijn moeder vindt het nog steeds vreselijk. Zij heeft het besluit genomen.’

‘We steken hier zo over en dan zijn we er bijna.’ Kijken is voor hem een ander begrip dan voor mij. Ik stel me voor hoe hij ruikt, voelt en luistert om daar in zijn hoofd een beeld van te maken en overweeg om mezelf een paar uur per dag te blinddoeken om mijn voorstellingsvermogen uit haar comfortzone te halen. ‘misschien kunnen we beter nog een keer oversteken, het staat hier vol met tv auto’s: RTL, NOS, Rtv Utrecht.’

‘Ik kijk weinig tv, maar is er iets gebeurd?’ Bij de ingang van Figi zie ik de vlaggen van het forum voor de democratie hangen.

‘Nee, Baudet en Hiddema hebben hier een zaaltje gehuurd. Misschien kunnen we er na het stemmen nog een bitterbal halen.’ Om mijn aandacht te trekken verstevigt de man zijn grip om mijn arm en vertraagt hij.

‘Ik hoop niet dat ik je beledig, maar als het aan mij ligt hebben zij vanavond niets te vieren.’ Klinkt het stellig. Alsof hij me duidelijk wil maken dat hij misschien even de weg kwijt was, maar niet verdwaald.

 

Niels ®elen

Share and Enjoy !

Shares

Leave a reply

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Geverifieerd door ExactMetrics