‘Kunt u mij vertellen…’

‘Momentje.’ De agent drukt geconcentreerd met zijn wijsvinger op zijn oortje. Zijn wagen staat midden op de brug geparkeerd. Uit de radio klinken piepjes in verschillende toonhoogtes opgevolgd door een ruisende stem.

‘De man ligt daar beneden, bij een van die deuren’, hoor ik een man met een mooie volle baard zeggen. Een tweede agent knipt haar zaklamp aan, een gele cirkel danst over de kade langs de gracht. ‘Hij is nu rustig, niet agressief of zo, maar hij heeft wel overgegeven.’

De agente knikt. Het terras van café België verzamelt zich bij de reling om een glimp van het schouwspel op te kunnen vangen. De agent die nog in de auto zat, parkeert zijn wagen half op het terras van café de Postillon waar de mensen slechts even opkijken.

‘Weet u misschien waar we bioscoop Springhaverkunnen vinden?’, vraagt een mooie, verzorgde dame aan een van de gasten.  ‘De Oudegracht volgen en dan de tweede straat rechts’, knikt een jongeman van achter zijn bier terwijl hij zijn blik op de licht doorschijnende voileachtige blouse van de dame laat vallen, ‘een paar minuutjes lopen van hier.’

Glimlachend draait de dame zich om, grijpt de hand van haar vriend en flaneert door de nazomerse warmte richting het kleine theater dat jaren geleden de chaos en de drukte van de Moulin Rouge ontvlucht is.

‘Twee keer The Grand Budapest Hotel.’ Onder het loket worden drie opengevouwen briefjes van tien geschoven.

‘Ik heb nog maar een plaats beschikbaar.’

‘Dat geeft niet, dan neem ik haar wel op schoot.’

‘Ik wil geen problemen met de brandweer,’ glimlacht de jongen vriendelijk terug.

Teleurgesteld propt hij de briefjes terug in zijn zak en draait zich om. Zijn vriendin laat een van de gratis kaarten in haar tas verdwijnen, een witte met rode letters: Some things can’t be shared.