Mostar 9 september 2022

De gebruikelijke onrust van koeien die de wei in mogen, ontbreekt voor de etappe van vandaag. Naast een goedemorgen, is het stil. Onze blikken verlangen naar een goede kop koffie, maar die hebben we sinds Sarajevo niet meer gezien. Na zes dagen is de vermoeidheid in onze benen gezakt. Het gevoel dat, uitgerekend nu de zwaarste etappe wacht, de groep zichzelf even in de weg zit.

Het miezert wat en hoewel dat al beter is dan het zware onweer van vannacht, zijn de bergtoppen rondom Mostar gehuld in dikke wolken die net zo onheilspellend zijn als de grafieken van de eerste twee beklimmingen op weg naar de vallei van de zilavka en blatina druiven. De beste wijnstreek van Bosnië en het tweede thuis van Freddy.

Vandaag wil ik geen verhalen. Morgen is het waarschijnlijk voorbij, maar voor nu wil ik even op mezelf zijn. De etappe zo snel mogelijk afwerken omdat ik verlang naar thuis, naar een eigen bed, naar een normaal ontbijt, naar Nederland. 

De klim vanuit Stalac, geeft me wat ik wil. Met stijgingspercentages tot twaalf procent, is het al snel ieder voor zich. Een aantal keer kijk ik om, ga staan op de pedalen en zet aan. Op het moment dat de anderen volledig uit beeld verdwenen zijn, versnel ik nog een laatste keer en fiets me helemaal leeg.

Het is weliswaar droog, maar het blijft benauwd waardoor het zweet in grote druppels van mijn hoofd en armen druipt. Steeds dieper graaf ik me in de loopgraven van mijn eigen hoofd totdat ik niets meer hoor of zie, behalve het asfalt onder me. 

Na honderdachttien kilometer parkeren we onze fietsen in de garage van het hostel in Trebinje. Als een volledig uitgeperste druif stap ik onder de douche. Het broodnodige water bij de wijn voor de laatste twee etappes.

Niels ®elen