Bij de Permanence in Boxmeer slaan we linksaf, de Burgemeester Verkuijlstraat in en het parcours op.

‘Waarom rijd jij eigenlijk niet mee, Niels?’ vraagt Wout me, ‘op Strava zag ik dat je aardig bezig was de afgelopen weken en flink wat geklommen hebt.’

‘Ik? Man, gisteren reed ik met een paar clubgenoten over de heuvelrug en daar had ik het al moeilijk genoeg mee. De conditie is aardig, maar de snelheid ontbreekt.’

‘Dan moet je juist starten’, zegt Bauke.

‘Bijschrijven kan hier niet,’ probeer ik de discussie plat te slaan, ‘ik heb dus geen startnummer.’

‘Alsof dat je in de Dolomieten marathon weerhield,’ zegt Bauke, terwijl Wout zwaait naar de burgemeester die vanaf het bordes met een biertje en een grilworst wacht op de start van het eerste natourcriterium.

‘Als we straks rond zijn, stoppen we even bij de Jumbo en kopiëren we gewoon mijn startnummer,’ zegt Wout, ‘niemand die het ziet, joh.’

‘Koersen met de Olympische gedachte(omkeren)’, plaagt Bauke me terwijl ik lach als een boer met kiespijn,

‘hoe gaan jullie dat eigenlijk doen in Rio?’

‘Hoe bedoel je?’ vragen Wout en Bauke nagenoeg tegelijk.

‘De spelen, wie wordt kopman, wie knecht, wat wordt de tactiek?’

‘Eigenlijk zitten we er met vier potentiële kopmannen.’ Wout kijkt bedenkelijk. ‘Dat maakt dus dat we een sterke ploeg hebben.’

‘Mits we een plan hebben en echt als een team rijden,’ vult Bauke aan, ‘voor dat strijdplan rekenen we eigenlijk op jou, Niels.’

‘Dumoulin is gekortwiekt, dus valt die niet al af?’ Omdat we langs de live muziek op de Bilderstraat rijden begin ik harder te praten, ‘quintana vreesde langs de kust in de mongolenwaaier te komen en heeft bij voorbaat afgezegd, dan houd je de Italianen en Froome over als concurrenten.’

‘Ik denk niet dat Nibali voor Aru gaat rijden’, zegt Wout.

‘Andersom ook niet’, voegt Bauke toe.

‘Aru kan niet tegen regen en kou,’ zeg ik, ‘dus slecht weer zou een zegen zijn in Rio.’

‘Dan is alleen Froome nog een bedreiging.’ Bauke kijkt even naar Wout.

‘Froome is gewend om in mijn wiel te rijden.’

‘Dat is ook precies wat je hem moet laten doen.’ Ik kijk van Wout naar Bauke. ‘Alleen moet hij dit keer zelf de gaten dichtrijden naar Bauke of Steven. De ene demarrage na de andere tot hij is gesloopt. Op het moment dat hij volledig geparkeerd staat, plaatst Wout de beslissende demarrage en pakt Olympisch goud.’ De gedachte om tot kopman gebombardeerd te worden, doet de ogen van Wout fonkelen.

‘Lekker dan’, klinkt het aan de andere kant teleurgesteld.

‘Sorry,’ pak ik Bauke nu terug, ‘maar meedoen was toch belangrijker dan winnen?’

Niels ®elen