‘Natuurlijk was de Olympische tijdrit voor mij geen vanzelfsprekendheid.’ De woorden van Tom klinken gelaten. ‘Zeker niet na dat scheurtje in mijn pols’

Terwijl we ontspannen door de heuvels rond Maastricht trappen zwijg ik.

‘Natuurlijk gun ik het Fabian,’ gaat hij na enige tijd verder, ‘maar toch…’

‘Toch wat?’

‘Ik bedoel dat ik uitgerekend van hem heb verloren.’

’47 seconden is ook geen misselijk verschil.’ Ik probeer de teleurstelling in mijn stem te verbergen. ‘Sorry dat ik het zeg, maar hij reed je naar de Filistijnen.’

‘Samson en Delila…’

‘Alsof Cancellara nu, met zijn kortere haren, Olympus nog een laatste keer gevraagd heeft om de kracht van vroeger,’ val ik Tom in de rede, ‘door mijn vakantie heb ik het overigens niet gezien, maar iedere dag moest ik aan je denken als ik door het Franse dorpje Blye fietste.’

‘Sympathiek, maar waarom eigenlijk?’’

‘Ze hadden ze er al een straat naar je vernoemd.’ Verbaasd zie ik Tom opzij kijken.

‘Wat hebben ze gedaan?’

‘Een straat naar je vernoemd, de Rue Du Moulin,’ antwoord ik, ‘en in het al niet veel grotere Pont-de-Poitte was er een camping Du Moulin, die ik op weg naar de bakker passeerde.’

‘Even serieus, Niels.’

‘Ze bestaan echt, google maar.’

‘Je weet wel wat ik bedoel.’ Vriendelijk geeft Tom een tik tegen mijn helm. ‘Zeg nou zelf, wat heeft Spartacus de afgelopen jaren nog gewonnen?’

‘Niet echt veel, in het totaal zo’n acht koersen waarvan het merendeel eendaagse wedstrijden waren en geen tijdritten. Fabian is nu overigens 35, dus dan kun jij nog twee keer Olympisch goud winnen.’

‘Alsof dat zo makkelijk is.’

‘Ach nu heb je, naast de sponsorbelangen nog een goede reden om je hoofd niet kaal te laten scheren.’

Niels ®elen