‘Niels, met Tom. Bedankt voor gisteren, man!’ Dumoulin klinkt uitgelaten.

‘Voor gisteren?’

‘Ja, van die camper.’

‘Het was toch niet míjn camper.’

‘Nee,’ antwoordt Tom, ‘maar als jij de militaire ontsmettingscompagnie niet ingeschakeld had om dat ding helemaal te steriliseren was ik natuurlijk nooit naar binnen gegaan.’

‘Oh, dat. Geen probleem, hoor. Als militair ben ik natuurlijk 24 uur per dag en 7 dagen per week paraat. Die mensen hadden overigens graag gezien dat we na je vertrek de camper opnieuw gekuist hadden.’

‘Dat is al geregeld, vanuit de ploeg hebben we ze een gesigneerd shirt gegeven.’

‘Het biedt misschien ook wel kansen voor nieuwe sponsoren.’

‘Daar ga ik natuurlijk niet over,’ lacht Tom,  ‘maar waar dacht je dan aan?’

‘In eerste instantie dacht ik aan Centraal Beheer.’

‘Even Apeldoorn bellen?’

‘Ja, die. Het mooie is ook dat verzekeringsmaatschappijen over het algemeen wel wat geld te besteden hebben. Later dacht ik aan WC-EEND, Porta Potti of Dixie.’

‘Kom op Niels, er zijn grenzen.’

‘Geld is geld,’ plaag ik, ‘maar is die smetvrees in het peloton niet wat overdreven?’

‘Het gaat om professionaliteit. Niets kunnen we tegenwoordig aan het toeval overlaten.’

‘Dus jullie geven geen handjes meer zonder ze daarna te ontsmetten, maar zoenen wel met de rondemissen?’ Even laat Tom een stilte vallen.

‘Ik ga ervan uit dat ze dagelijks op een SOA getest worden, anders zou het onverantwoord zijn.’

Niels ®elen