‘Sympathiek van je, Robert.’

‘Wat?’ Verrast kijkt hij opzij terwijl we vanaf Formigal naar het hotel fietsen.

‘Dat je vandaag buiten de tijd binnen bent gekomen zodat je vrijdag bij mij kunt komen kijken.’

‘Een groep van ruim negentig renners gaan ze echt niet uit de ronde zetten,’ klinkt het rustig, ‘bovendien zou Froome dan compleet zonder ploeg zitten gedurende de laatste week.’

‘Je denkt dat de jury een generaal pardon zal afgeven?’

‘Tuurlijk, net als in de Olympische keirinfinale.’ Ontspannen leunt Robert met zijn handen op het stuur. ‘Wat is er vrijdag eigenlijk?’

‘Het militair kampioenschap wielrennen.’

‘Voor het eerst dat je daarheen gaat met een beetje vorm,’ lacht Gesink, ‘maak je een kans?’

‘Top 15 zou heel goed zijn,’ antwoord ik, ‘maar even wat anders: man, wat reed je goed zaterdag! Ik had echt niet verwacht dat je na die tweede plek nog een keer voor een etappe zou gaan.’

‘Waarom niet, de benen zijn goed, het is ook een mooie bevestiging dat ik terug ben op mijn niveau.’

‘Nou ja, je had aangegeven dat die tweede plaats achter Quintana al voelde als een overwinning, vandaar.’

‘Natuurlijk voelde het als een overwinning,’ klinkt het nuchter, ‘maar het was er geen, toch? Zoals vijftiende misschien voor jezelf een overwinning is, maar geen trui oplevert.’

‘Nee,’ ik pak de bidon aan die hij me aanbiedt en neem een slok, ‘wist je dat kenners die rit bestempelden als de zwaarste etappe van het jaar?’

‘Ik wist het niet, maar mijn benen voelden het wel. Die laatste meters kon ik niet eens meer gaan zitten omdat de kramp dan direct in mijn kuiten schoot.’

‘Misschien ook wel door dat zware verzet wat je trapte,’ merk ik op terwijl ik zelf een tandje lichter schakel, ‘maar ga je, nu dit succesvol blijkt, in de toekomst bij grote rondes nu meer voor etappes en minder voor een klassement?’

‘Na alle goeie klassementen die ik al gereden heb?’ Verbaasd kijkt Robert me aan. ‘Ik ben niet op mijn achterhoofd gevallen.’

Niels ®elen