‘Potver Tom, zoals jij de pedalen ronddraaide op de Cumbre del Sol, dat vond ik ongelooflijk man.’ Samen dalen we de klim af die ik zo vaak als een tijdrit tegen mezelf reed.

‘Ach’, klinkt zijn zachte Maastrichtse g.

‘Ach? Is dat echt alles wat je hierop te zeggen hebt? Weet je eigenlijk wel waar we zijn?’ Mijn rechterarm wijst naar het dorpje Xabia. ‘Zie je die heuvel daar, die berg die lijkt op een olifantenkop?’

‘Ja, wat is daarmee?’

‘Dat is de Montgó,’ vervolg ik, ‘als klim niet echt interessant, maar zie je wat er op de slurf, op die lange richel, staat?’

‘Die paar huisjes?’

‘Kijk eens wat beter.’

‘Ik zie huisjes en een paar molens.’ Tom haalt verbaasd zijn schouders op.

‘Niet zomaar molens, Tom,’ val ik hem in de rede, ‘dit zijn dé molens, de reuzen waar Don Quichot tegen vocht.’

‘Les Moulins,’ lacht Tom, ‘vandaag vocht ik tegen reuzen en overwon.’

‘Meer dan dat Tom, het thema van de roman van Cervantes is eigenlijk het gat tussen de droom en de realiteit.’ Ik zie hoe Tom het nieuws even laat binnenkomen. ‘De droom van de Tour en de harde werkelijkheid, ze liggen nu achter je, het is geen verloren strijd meer, als je begrijpt wat ik bedoel.’

Vol trots trekt de vlinder van Maastricht zijn rode trui recht.

‘Ik had geen slechte dag vandaag.’

‘Geen slechte dag?!?’ proest ik uit. ‘Man, je reed Rodríguez eraf alsof hij Sancho Panza op zijn ezel was. En de fiets van Froome degradeerde je tot een slecht paard, een Rossinant.’

‘Nogmaals, ik had geen slechte dag’, knipoogt Tom terwijl hij zijn Twitter update: ‘What. The. Fuck! I can’t believe this! Winning on a steep climb like this… Amazing feeling!’

Niels ®elen