Geduldig wacht ik bij de telefooncel tot ik word gebeld. Als afgesproken laat ik de telefoon drie keer overgaan alvorens op te nemen.

‘Ben je alleen?’

Ik kijk om me heen alvorens de vraag met ja te beantwoorden.

‘Je weet zeker dat je niet gevolgd bent?’

‘Heel zeker.’ Even valt er een korte stilte, dan krijg ik een aantal instructies die strikt gevolgd moeten worden.

‘Je hebt vijftien minuten. Ben je er niet, dan heb je pech.’

The Secret Pro is een beetje The Stig van het wielerpeloton. Er doen wilde verhalen over hem de ronde, maar niemand weet echt wie hij is. Via, via ben ik hem op het spoor gekomen en heb ik een afspraak weten te maken, maar niet dan nadat ik eerst bewezen had betrouwbaar te zijn.

Veertien minuten later, een minuut voor middernacht, sta ik op de afgesproken plek. Een parkeerplaats bij een bruggetje dat tussen wat bomen verscholen ligt. Ik laad mijn fiets uit en monteer de lampjes.

‘Geen licht op de fiets.’ Ik schrik. Vanuit het niets komt een donkere gestalte op me af. Onder zijn helm draagt hij een blinddoek, waardoor The Stig al snel Zorro wordt. ‘Vertrouw me, ik ken de weg hier.’

Even controleert hij of ik ook inderdaad gekleed ben zoals opgedragen, dan stappen we op. Twee ninja’s op de fiets.

‘Froome?’ vraag ik.

‘Definitely doping.’ Zijn stem klinkt overtuigend.

‘Contador?’

‘0,0000000005% kans dat hij niets gebruikt, maar stel je gerust: de Nederlanders gebruiken ook allemaal. Niet het goeie spul, maar toch, ze gebruiken.’

‘Kelderman, Kruijswijk, Gesink en Dumoulin dus ook?’

‘Tuurlijk, die laatste komt er zelfs openlijk voor uit met zijn Alpecin.’

‘Je doelt op doping voor het haar?!?’

‘Doping is doping.’

‘En jijzelf dan?’

‘Tuurlijk, soms kan ik niet anders’, antwoordt hij kalm.

‘Lekker hypocriet, voor je contract of voor het geld?’

‘Geen van beide, af en toe moet ik voorin finishen, anders weet iedereen gelijk wie ik ben.’

Niels ®elen