Strade Bianche, Fabian Cancellara

‘Gefeliciteerd met je overwinning afgelopen zaterdag.’

‘Dank je.’ Fabian klopt me vriendelijk op mijn rug. ‘Heb je het gezien?’

‘Sorry, geen meter,’ antwoord ik met mijn handen ontspannen op het stuur, ‘uit principe niet.’

‘Je kijkt elke koers, maar deze niet. Waarom? Wat is er mis met de Strade Bianchi?’

‘Alles’, antwoord ik resoluut terwijl ik geïntimideerd word door de machtige dijen van de Zwitser.

‘Voor mij is het niet alleen een goede voorbereiding op de kasseienklassiekers, het is ook een prachtig stukje nostalgie.’

‘Nostalgie?’ Met mijn hand geef ik aan dat we zo linksaf moeten slaan, de Lekdijk op. ‘Altijd lekker om hier uit te trappen met de wind in de rug.’

‘Ja, een beetje terug naar die goeie ouwe tijd,’ legt Fabian uit, ‘de tijd dat …’

‘De mannen nog van staal waren en de schepen nog van hout?’ onderbreek ik hem.

‘Ja, dat!’ lacht Spartacus hardop.

‘Vals sentiment zul je bedoelen. Het is een koers verzonnen door mensen die denken dat vroeger alles beter was. Maar welke idioot verzint een koers waarbij je met de fietsen van nu en buiten het veldritseizoen 57 kilometer over onverharde wegen gaat rijden?’

‘En Roubaix, Vlaanderen en de Omloop dan? Om er maar eens een paar te noemen’

‘Die parcoursen stammen uit vroeger tijden, dat is het verschil tussen nostalgie en vals sentiment, Faab.’

‘Mensen willen deze wedstrijden omdat het appelleert aan de echte duels van vroeger, de magische verhalen’, probeert de oude krijger me te overtuigen. ‘Je weet wel, zoals dat verhaal van die vent die in de afdaling van de Tourmalet zijn voorvork brak.’

‘Christophe?’ vraag ik.

‘Ja, dat soort verhalen, uit de tijd dat er nog geen doping was of motortjes in de frames zaten.’

‘Die goeie ouwe tijd …’ Ik knipoog. ‘… dat de helft van het peloton bezopen op de fiets zat en de andere helft stiekem de trein nam.’

Niels ®elen