‘Voor de operatie?’ Verbaasd kijk ik hoe een scheermes over de benen van de patiënt naast me glijdt. Gisteren lag ik hier nog alleen, maar net voor het ontbijt is de man op het bed naast me komen liggen.

‘Cosa?’

‘Scusa,’ hakkel ik in mijn beste Italiaans, ‘per l’operatieonè?’

‘No, no, no, per la corsa ciclistica!’ Hij draait zijn hoofd naar rechts waardoor een grote witte pleister zichtbaar wordt en ik hem herken.

‘Niels.’ Ik steek een hand uit en stel me voor.

‘Domenico.’ Hij legt het scheermes in het metalen spuugbakje en steekt zijn hand uit. Hij legt me uit dat zijn 25 hechtingen er zo uitgehaald zullen worden en dat hij daarna weer rustig mag gaan trainen. Van de val weet hij nog weinig, maar gelukkig heeft hij geen hersenschade opgelopen.

‘Wat heb je eigenlijk gestudeerd?’ wil ik van hem weten.

‘Economie, maar ik interesseer me ook voor geschiedenis, politiek en het weer. Het weer is wetenschap.’ Il dottore schiet in de lach. ‘Vroeger hadden jullie Ollandesi zo’n man, Gianni Pelleboer. Die vecchio pazzo durfde een voorspelling te geven voor het hele komende jaar, maar daar kom je tegenwoordig niet meer mee weg.’

‘Hoe kom jij hier eigenlijk, ook met je hoofd op de straat gelegen?’

‘Nee,’ mopper ik, ‘kasseien in mijn galblaas.’

‘Sfortuna, balen!’ Zegt hij.

Ik haal mijn schouders op en kijk toe hoe de zo-even binnen gekomen dokter de hechtingen van Domenico controleert en verwijdert.

‘Ciao amigo.’ Terwijl een verpleegster mijn infuus doorspoelt, slaat il dottore op mijn dijbeen. Hij voelt even of er spanning op staat, misschien voelt hij de stoppels door de dunne pyjamabroek. Zijn ogen hebben iets sprankelends zoeken contact met de mijne. ‘Voor je het weet, zit je net als ik weer op de fiets.’

Niels ®elen