‘Hier heb je je helm terug.’ Bij het feliciteren omhelst hij me en lacht.

‘Die helm is mijn kleur niet”, antwoordt hij droog.

‘Wat is jouw kleur dan?’

‘Dit jaar vooral zilver, alleen vandaag niet”, grapt Sagan die nog geen twee minuten na de finish alweer praatjes heeft. ‘Pfff, mijn benen.’

‘Wat is er met je benen?’

‘Ze leken uit elkaar te klappen,’ Sagan zucht, ‘opgeblazen als de borsten van Peta, de vriendin van Cav.’

‘Op tv kon je de verzuring in je spieren bijna zien,’ antwoord ik, ‘even vreesde ik dat je nog ingehaald zou worden.’

‘Jij vreesde dat ik ingehaald zou worden, je bent Stevie Wonder toch niet?’

‘Blind.’

‘Ja, Dumoulin had van de week nog een puist zitten waar vandaag peper in zat en die kwam nog achter me aan. En Terpstra had ook geen pap in zijn benen.’

Ik schiet in de lach. ‘Je was trouwens behoorlijk serieus in het interview na de finish.’

‘Sport biedt perspectief,’ antwoordt hij, ‘misschien zouden we op sportgebied de strijd aan moeten gaan in plaats van met duizend bommen en granaten.’

‘En dat bedacht je in die ontsnapping?’

‘Weet je, nadat ik de laatste gelletjes naar binnen had gewerkt, reed ik ineens weg bij de rest. Ik ben nooit echt ontsnapt.’

‘Niet?’ vraag ik verbaasd.

‘Nee, ik was niets meer of minder dan een vluchteling. Een dolende man die zich aan de laatste strohalm vasthield.’

Niels ®elen