‘Jammer, verkeerd pak joh.’ Achter de witte balaclava gaan de heldere ogen van Niki Terpstra schuil. Langzaam fietsend volg ik hem de pitbox van circuit Zandvoort in.

‘We gaan niet fietsen?’ wil ik weten terwijl ik mijn fiets achter de blauwe BMW (nr. 55 groot op de zijruit) M3 parkeer.

‘Het is een rustdag in de Giro.’ Zijn blik heeft iets ondeugends.

‘En op rustdagen fiets je niet?’ Ik trek de blauwe overall aan die hij me heeft toegeworpen.

‘Soms moet je tijd maken voor je hobby’s en tenzij jij met 50 over een dijk kunt knallen, leek me dit een beter plan.’ Op de een of andere manier moet ik altijd aan Kuifje denken als ik hem zie. Nergens bang voor en hij weet altijd precies wat er in de koers speelt.

Terwijl Niki vertelt over zijn passie voor auto’s, over de trapskelter die hij vroeger had, stap ik in aan de bijrijderskant. Rijden op een circuit is volgens hem een criterium op vier wielen. Ontspannen stuurt hij de bolide de pitstraat uit. Hij wil weten of ik de Giro een beetje volg. Mijn ogen zijn strak op het circuit gericht en zenuwachtig prevel ik dat Kruiswijk indruk maakt.

‘De bergtrui moet haalbaar zijn.’ Mijn hand zoekt steun aan de zijkant als de eerste bocht te snel op me af komt.

‘Bang?’ vraagt Niki

‘Even wennen.’

‘Wat vind je van Contador?’ Hij trapt het gas in. Venijnig zoals El Pistolero in de bergen kan demarreren.

‘Hij speelt met iedereen en gaf vandaag fietsles.’

‘En Aru?’

‘Aru mist wat jij hebt,’ op het rechte stuk ontspan ik een beetje, ‘panache, het karakter of de kracht om in de regen te fietsen. Het kostte hem het roze en de kans daar op.’

‘Op de fiets voel ik me in de regen thuis, maar op het circuit…’ Met moeite houdt Niki zijn auto in de Tarzanbocht op het asfalt. ‘In de auto vlieg ik er weleens af.’

‘En dan?’

‘Opstappen en opnieuw proberen, zoals ik mijn zoontje dat ook leer.’

Niels ®elen