‘Hey Niels, hoe gaat het?’ vraagt Jan aan de andere kant van de lijn. ‘Al weer helemaal hersteld?’

Ik voel aan mijn buik, het litteken onder mijn navel trekt en doet zeer nadat ik deze week weer begonnen ben met buikspieroefeningen.

‘Het gaat,’ antwoord ik, ‘maar nog niet helemaal zoals gehoopt. De militaire kampioenschappen kan ik op mijn buik schrijven.’

‘Wat is er aan de hand?’

‘Misschien dat er toch nog een kleine ontsteking in de buik zit.’ Ik knijp een slok water uit mijn bidon en vervolg: ‘Morgen krijg ik de bloeduitslagen van het labo.’

‘Een ontsteking?’ wil de arts weten. ‘Dat is goed nieuws, kun je voor die kampioenschappen nog bij me langskomen?’

‘Hoezo is dat goed nieuws?’

‘Ontstekingen mag je verhelpen met cortisol,’ legt Mathieu uit, ‘dan maak je meer suikers aan, word je euforisch en ga je makkelijker door de pijngrens.’

‘Ja, maar dan mag ik toch niet koersen,’ sputter ik tegen, ‘acht dagen als ik het goed heb en dat kampioenschap is vrijdag.’

‘Niels, luister. Op welk niveau fiets je nu helemaal?’ zucht de dokter. ‘Denk jij serieus dat ze jou gaan laten piesen en dat ze dan een onverklaarbare waarde zullen vinden?’

‘Maar toch!’

‘Stel je niet aan man. Ik schrijf er een briefje bij, dan kun je dat als doktersattest gebruiken en hup, niets aan de hand. Als jij op de praktijk langs komt, dan vullen we die Camelbak van jou met cortisol, prik ik een infuusje en dan kun je deze week trainen als een malle. Ik kijk even of het morgen kan.’

Te verbaasd om tegen te sputteren hoor hoe ik Jan door zijn agenda bladert.

‘Morgen wordt lastig,’ mompelt hij, ‘Els, Els! Heb jij morgen tijd om Niels te prepareren voor die militaire wielerwedstrijd?’ roept hij langs de hoorn.

‘Elf uur,’ hoor ik haar zeggen, ‘wat moet ik hem geven?’

‘Is het een zware koers?’ vraagt Jan mij.

‘Mwoah, 80 km met veel kort en fel klimmen.’

‘Een Amstel Gold Race cocktail’, roept hij naar Els voor hij vriendelijk neerlegt

Niels ®elen