‘Weet je wat de mooiste Stravarit is die ik ken?’ vraagt Bas me. In Bédoin bij de fontein hadden we afgesproken en zagen we elkaar voor het eerst offline. Ontspannen peddelen we over de flanken van de Madeleine.

‘Geen idee,’ antwoord ik.

‘Polonaise,’ zegt hij, ‘een rit van Bas Van Eijk, op de terugweg heeft hij elke kroeg die hij passeerde bezocht en op een gegeven moment zie je allemaal hele kleine rondjes op dezelfde plek.’

‘Als Zaaf,’ wil ik weten, ‘dronken tegen een boom?’

‘Nee, in een van de kroegen was een bruiloft aan de gang en Bas was blijven plakken.’ Na de Madeleine afgedaald te zijn, draaien we rechtsaf, de D938 richting Malaucène op. ‘Als we hier zo links gaan, snijden we een stukje af en hoeven we niet door het dorp.’

‘Prima’. Bas rijdt door de Provence alsof hij thuis is in Zutphen en ik volg zonder enige aarzeling over de Col de Suzette.

‘Een paar jaar geleden nam ik deel aan Alpe d’Huzes,’ vertelt Bas me, ‘tijdens de eerste klim kwamen we een gozer tegen die huilend op de fiets zat. Een militair die in Afghanistan zijn maat verloren had die op een bermbom was gestapt.’

‘Mark van der Weijdt?’ vraag ik.

‘Ik geloof het wel. Vijf keer duwden we hem de berg op,’ vervolgt Bas, ‘alles huilde hij eruit en de zesde keer fietste hij zelf.’

Ik zwijg.

‘Als we hem zouden duwen die laatste keer zou hij ons persoonlijk van de fiets af slaan. Toen ik hem onlangs sprak ging het gelukkig wel beter.’

We dalen af richting Lafare waar we linksaf moeten slaan, de D90a naar La Roque-Alric op.

‘Bas, Bas!’ Roep ik en trap zo hard ik kan bij in de afdaling. Bas daalt bijna blind, ligt maar een meter of dertig voor me maar de suizende wind schreeuwt harder dan ik. ‘Bas, stoppen!’

Hij remt, keert en ziet verbaasd toe hoe ik in de schaduw van een boom mijn shirt uittrek, koersbroek omlaag gooi en mijn bidon leegspuit tegen mijn kont.

‘Gestoken,’ leg ik staccato uit, ‘een wesp.’

‘Kan ik wat voor je doen?’

‘Niet nodig,’ mompel ik zonder te zeggen wat ik eigenlijk denk: jij hebt al genoeg gedaan.

Niels ®elen