Maarten Tjallingii – Lotto Jumbo

‘Shit man, wat is dit?’ Op het gekleurde matje doe ik mijn best om de instructies op te volgen. Om mij heen zitten vrouwen in felgekleurde leggings die moeiteloos de ene na de andere pose aannemen. Naast me lacht Maarten vriendelijk.

‘Yoga is niet alleen om je spieren soepel te houden,’ antwoordt Tjallingii, ‘het helpt je ook om de geest in balans te krijgen.’

‘Heb je dat overgehouden uit de tijd dat je nog voor Marco Polo reed? In die Chinese koersen.’

‘Nee, ik heb het altijd heerlijk gevonden om eerst even de rust te vinden voor een training.’

‘Persoonlijk word ik erg onrustig van de positie waarin ik nu zit’, zeg ik terwijl ik verwoede pogingen doe om mijn been weer uit mijn nek te halen. Een half uurtje later zijn we omgekleed in wielerkleren en rijden we door het Friese land.

‘Je laatste jaar als prof? Ik heb niet het idee dat je met tegenzin op de fiets stapt voor een training of een wedstrijd.’

‘Absoluut niet,’ klinkt het enthousiast, ‘ik ben nog altijd een vaste waarde in de ontsnapping van de dag.’

‘De ontsnapping,’ antwoord ik plagerig, ‘maar nooit de finale, Maarten.’

‘Wist je dat ik in de laatste drie edities van Milan-San Remo 800 kilometers op kop gereden heb?’ vraagt Tjallingii me.

‘Ja, het zat in dat interview van de NOS, toch? De asielzoeker noemde ik je thuis. De eerste wielrenner die onder het Europese vluchtelingenverdrag valt: je probeert weg te komen maar wordt met de haven in zicht weer teruggestuurd.’

‘Ik heb lekker gereden en het voelde goed. La Primavera biedt je 300 kilometer lang de kans om je hoofd leeg te maken voor de start van het seizoen.’

Mijn teller geeft iets meer dan de helft van die afstand aan als we weer bijna thuis zijn en ingehaald worden door een groepje fanatieke wielertoeristen. Mijn repen zijn op en de bidons nagenoeg leeg. Het is koud en ik heb trek in biefstuk op witbrood.

‘Blijf je eten?’ vraagt Maarten me.

‘Nee, sorry. Ik moet nog een eind terug’, lieg ik om bestwil. Maarten eet immers vlees noch vis.

Niels ®elen