Dylan van Baarle
‘Hey Niels, met Dylan. Ik hoorde je voicemail, wat is er aan de hand?’ klinkt het aan de andere kant van de lijn, ‘waarom rijden we morgen geen rondje samen?’
‘Ik ben kapot, Dylan,’ antwoord ik, ‘totaal naar de ratsmodee.’
‘We kunnen toch rustig fietsen, hoe denk je dat mijn benen voelen na de Ronde?’ dringt Dylan aan, ‘die laatste keer op de Paterberg jongen, ik geloof niet dat ik ooit zo diep heb moeten gaan. Toen ik boven kwam dacht ik dat ik moest kotsen.’
‘Ik ken het gevoel, ik reed vandaag de Volta Limburg Classic en na 35 kilometer zat ik er al doorheen. De overige vijftig, bleken er vijfenvijftig en waren een hel.’
‘Stel je niet aan man, gewoon rustig uittrappen. Gratis kilometers maken, daar word je sterker van.’
‘Gratis kilometers?!?’ roep ik verontwaardigd, ‘Toen ik zaterdag bij ons op de club kwam om mijn rugnummer voor dit seizoen op te halen zeiden die mannen precies hetzelfde. Stap toch op Niels, dit zijn gratis kilometers.’
‘Geef ze eens ongelijk.’
‘Die gratis kilometers waar ik me toe heb laten verleiden, zijn me anders flink opgebroken.’
‘Aansteller’, lacht Dylan
‘Ja lach maar, ik rijd hier een wedstrijd in het MAMIL-paradijs en dan word ik er nog afgereden door die dikzakken ook.’
‘WTF is een MAMIL, Niels?’
‘Dat is de categorie renners waar ik toe behoor en waar vrouwen het op een denigrerende manier over hebben,’ leg ik uit, ‘Middle-Aged Man In Lycra.’
‘Overdrijven is ook een vak’, kapt Dylan me af.
‘Hoe laat en waar eigenlijk? Ik laat me ook nu weer overhalen.
‘Tien uur, bij mij. Gewoon een relaxed rondje.’
‘Jij hebt makkelijk praten manneke, maar ik ben ondertussen ook al 42 en geen 23 meer’, zucht ik.
‘Je had gewoon je dag niet, maar je hebt hem uitgereden en dat is waar je sterker van wordt.’
‘Mijn dag niet hebben is een understatement.’ Even laat ik een stilte vallen. ‘Ik was zo aan het harken dat ik serieus overwoog om een carrière als tuinman te beginnen.’
