‘Dat koffiemolentje dat je op de fiets draait, werkt hier niet.’

‘Wat moet ik dan?’ vraagt Chris verbaasd.

‘Met die stelten van jou? Lange passen, meters maken. Gooi die benen vooruit.’

‘Ik ben verdomme toch geen Gebrselassi of Bekele?’

‘Luister Chris, jij wilde tips voor het lopen. Als ik je dan meeneem naar de atletiekbaan, moet je ook niet zaniken.’

‘Relax, ik plaag je maar,’ met een hand leunt Froome op mijn schouder, de andere houdt de enkel van zijn linkerbeen vast, ‘het is per slot van rekening een rustdag.’

‘In dat geval stel ik voor dat we hier in de lokale Bar-Tabac een biertje gaan drinken.’

‘Geen alcohol in de Tour Niels.’

– Bucklerlul – schiet het door mijn hoofd, maar ik denk niet dat Chris het zou begrijpen. Wout zou het uit kunnen leggen. Bij nader inzien lijkt hij me ook te jong om deze conference van Youp meegemaakt te hebben.

‘Gezellig zo’n training met jou,’ zodra Froome mijn schouder loslaat, begin ik weer te dribbelen, ‘we doen nog vier rondes. Steeds een op techniek, dan eentje op snelheid, oké?

‘Prima,’ knikt Froome, ‘ik wist trouwens niet dat jij zo’n goede loper bent.’

‘Vergeleken met jou ben je al snel een goede loper,’ ik knipoog, ‘trouwens gezien de vorm waar je in steekt, ben ik allang blij dat we niet samen het parcours voor de klimtijdrit gaan verkennen.’

‘Wat loop je liever, korte of lange afstanden?’

‘Een 1500 meter vond ik mooi, doodgaan, durven afzien. De vijf vond ik dan weer niks, maar ik liep vroeger ook een aardige tien.’

‘Vroeger? Ben je al zo oud dat je het over vroeger moet hebben?’ Chris kijkt met een kwajongensachtige blik naar het bescheiden zwembandje rond mijn middel, ‘straks ga je me nog vertellen dat je hebt leren koersen op een stalen frame met toeclips en buiscommandeurs.’

‘Ga toch fietsen!’

Niels ®elen