Tom & Jerry

Lieve Arnon,

 

Hij lag al een tijdje klaar, de NRC met jouw verhaal over Libanon, maar pas vandaag kwam ik eraan toe. Terwijl ik het zat te lezen moest ik denken aan het millennium dat ik doorbracht op Cyprus. Een VN missie die al liep sinds de jaren 60 en waar nog steeds geen zicht was op een oplossing.

In de voorbereiding, ik was net van de KMA gekomen, leerden we iets over de geschiedenis van Cyprus en de aard van het conflict. Een achtergrond die direct na onze aankomst op het voormalige vliegveld van Nicosia vragen opriep.

Iedere blauwhelm moest worden voorzien van een VN id-card. De cards werden gemaakt door een Grieks Cypriotische dame die een bureau had waar nog drie of vier Grieks Cyprioten voor haar werkten. Aan haar muur prijkten een viertal persoonlijke herinneringen. De eerste was een foto waarop ze achter opgestapelde sinaasappelkistjes formulieren controleerde van militairen die keurig in een rij achter de kistjes stonden. Op de tweede had ze een heus bureau met een inktpot en een kroontjespen. De derde toonde, naast een typemachine, dat de VN inmiddels genoeg werk had om er een collega aan toe te voegen. Een collega die net als zij op de laatste foto een nieuw bureau en een computer had gekregen.

En nu, eind 1999, gaf ze leiding aan een handjevol mensen. De ruimte waar wij onze passen lieten maken stond vol met printers, kopieerapparaten, scanners en ultramoderne computerapparatuur. Een einde aan de UNFICYP-missie betekende, zo net voor haar pensioen, onherroepelijk het einde van haar carrière. Zonder de VN geen brood op de plank.

Ze was niet de enige. Aan de rotonde voor het VN-hoofdkwartier lag, driekwart rond, een garagebedrijf. Omdat ze gefinancierd was door de Japanners (die geen troepen leveren aan vredesmissies, maar wel financiële steun) werd de Mitsubishi dealer in het jargon van de VN-militair al snel omgedoopt tot: ‘Metsubsidie’. Het vertrek van de VN zou voor dit familiebedrijf en een groot aantal onderhoudsmonteurs de doodsteek zijn.

Oorlog is big business, misschien wel een wirtschaftswunder op zich. Voor de vredesstichters, maar niet zelden ook voor het land in conflict. En dus speelden, om het vertrek van de VN te voorkomen, de Turken en Grieken op  Cyprus voor Tom & Jerry. Het was een vorm van cynisme die mij voor Afghanistan niet op zijn plaats leek. Daar was het echt oorlog was en, noem het naïef, maar ik geloofde dat we de wereld gingen verbeteren.

Had ik voor die tijd de documentaire ‘The Vietnam war’ gezien dan was ik er hopelijk niet ingetrapt. De documentaire legt de politieke belangen van een oorlog bloot. Voor electorale doeleinden en economische belangen sneuvelen militairen in een zinloze strijd.  Politieke belangen die in Irak of Afghanistan niet anders bleken te zijn.

De documentaire toont ons het ongelijk van Von Clausewitz. Nog steeds worden bevolking en militairen door politici ‘beschermd’ tegen waarheden waar wij niet tegen bestand zijn (we can’t handle the truth). Oorlog is nooit de voortzetting van politiek met andere middelen geweest. Oorlog is het toonbeeld van de ware aard van politici: narcisme.

 

Liefs

Niels

Share and Enjoy !

Shares

2 comments

  • Bart  

    Idd Niels, we can’t handle the truth, we doen het voor de bevolking. Pacificatie programma, olievlek, bombarderen…al denk ik dat het op tactisch niveau iets beter in elkaar zat in Uruzgan in vergelijk met datgene uit de documentaire in Vietnam, waarbij Rolling Thunder en het pacificatie programma op het platteland een “beetje” haaks op elkaar stonden. Vanuit NLD perspectief is daar wel over nagedacht. Beïnvloedenen en opereren tussen de bevolking op een manier die een een duurzame voedingsbodem zou genereren. Alleen de lange adem, het niet langer dan 4 jaar volhouden van de missie, als het om de bevolking ging…idd we can’t handle the truth.

  • Wim  

    Goed stuk Niels.

Leave a reply

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Geverifieerd door ExactMetrics