Lieve Marga,

Beth Hart heeft een stem die gerijpt is op single malt whisky en sigaretten. Man, man, man, wat een vrouw. Terwijl zij over het podium dendert, zitten wij op onze stoelen. Zitplaatsen bij een popconcert, het irriteert me. Bij de opera, het ballet of in het concertgebouw begrijp ik het, maar hier niet.

Flirten wilde ik, maar ik moet zitten. Flirten met Cristel op de tonen van Tell her you belong to me of LA. Schreeuwen en onopgemerkt door het volume van een concert vals meezingen met teksten die ik op zijn best maar half ken. Dansen tot de blues uit al mijn poriën ruikt.

‘Ik denk dat elke hetero vrouw vanavond een beetje bi is,’ roept Cris in mijn oor, ‘wat een power!’

Beth Hart lijkt me inderdaad het type vrouw waar je niet mee moet spotten, Marga. Borst vooruit en rechtop in de wind. De man die in zijn hoofd haalt met haar een #metoo-tje te proberen, slaat ze met haar stem, aanwezigheid en indien nodig de gitaar van Joe Bonamassa, accuut de harses in en dus blijf ik braaf zitten.

‘Wat een laarzen!’ antwoord ik terwijl Beth even later onderuit glijdt, eerst doorzingt en dan roept: ‘I hate these Fucking boots Probably my panties will drop down next.’

Om ons heen wordt er niet echt om gelachen. Het gaat voorbij aan de mensen die geconcentreerd staren naar de schermpjes van hun telefoons. Thuis moeten ze het concert terugkijken om te weten wat ze hebben gezien en gehoord. Hun geluk zit voor hun niet in de onvergetelijke avond, maar vind je terug bij de likes op Facebook of Youtube.

Misschien vergis ik me. Net zoals ik me vergiste in de gedachte dat Beth niet door mannen met zich laat sollen. Op jonge leeftijd trouwde ze met een man die haar jarenlang mishandelde en vernederde. Zonder enige terughoudendheid zingt ze erover in Setting me free. Beth Hart; what doesn’t kill her, gives her the blues Marga.

Liefs

Niels

p.s. Het filmpje is natuurlijk gejat.