Zeist 31-12-2023

Lieve Pepijn,

‘Ik kan wel janken,’ zei Cristel toen ze het resultaat van de net geverfde pashokjes zag. Omdat we niet geloven in goede voornemens, maar in doen, stonden we vanmorgen in een oude spijkerbroek met sneakers en een pot verf in haar winkel om de pashokjes een andere kleur te geven. 

Ik opperde dat het er morgen, als de verf opgedroogd is, misschien heel anders uit zou zien. Om haar glimlach terug te vinden, liep ik naar buiten voor een warme oliebol bij de koffie. Tevergeefs, want met taupe had ze beter moeten weten. Een moeilijke kleur in alle opzichten.

Toen ik naar huis liep, stuurde Mireille een berichtje waarvan de eerste woorden genoeg waren om te weten hoe laat het was.

‘Lieve Niels, toch nog sneller dan verwacht…’ Buiten speelden jongens met vuurwerk, keken mensen hoopvol uit naar 2024. Verwarden ze een nieuw jaar met een nieuw begin. Mensen die, alsof Poetin en Netanyahu om middernacht ineens zouden beseffen waar ze mee bezig zijn, hopen op een einde aan de oorlogen in Oekraïne en de Gazastrook. Dat ze morgenochtend denken dat het anders moet, ze op nieuwjaarsdag besluiten om hun excuses aan te bieden, hun troepen terug te trekken en beloven om alles wat ze aan puin geschoten hebben weer op te bouwen. 

En ik? Tot het berichtje van Mireille was mijn grootste probleem een teveel aan lila in het taupe. Daarna stonden mijn hoofd en benen een tijdje stil in het park. Pas toen iemand op bruuske wijze de snuit van zijn hond (op zoek naar mijn oliebollen) uit mijn boodschappentas trok, kwamen ze weer langzaam in beweging. 

‘Sorry,’ excuseerde ik me tussen een traan en een glimlach door naar je, ‘wij moeten door’.

Liefs 

Niels