Opinieartikel op persoonlijke titel

‘Voor niets gestorven?’ De krantenkop gonst door mijn hoofd zoals de foto van dat kinderlijkje bij die gezonken vluchtelingenboot. Het nieuws is direct persoonlijk en staat emotioneel en zuivere analyse in de weg. Militairen bijten op hun tong of sputteren tegen met een opsomming van de projecten die er zijn voltooid, maar die projecten zijn voor het nieuws voltooid verleden tijd.

Enkele jaren na dato is Uruzgan weer trending topic en dus zoeken diverse media militairen of veteranen die bereid zijn om hun mening te geven over de huidige situatie, maar wie durft? Toen ik zelf eind 2007 wegging uit Afghanistan was ik ervan overtuigd dat we vooruitgang hadden geboekt, maar al gauw bleek dat Afghanistan een fundament was waar de bouwvakkers ontslagen werden voordat het huis af was.

Vanuit mijn eigen perspectief zag ik dat er twee belangrijke oorzaken aan de basis lagen van het niet slagen van deze missie. De eerste was dat wij de Taliban als een probleem zagen en de strijd met ze aangingen. Opstandelingen zijn zelden het probleem, maar veel eerder een gevolg. Het echte probleem, analfabetisme, het ontbreken van een midden- en bovenklasse na jaren van oorlog en dus van een gezonde bevolkingspiramide, bleef onderbelicht. Er was simpelweg niet genoeg tijd.

Zie daar ook het tweede probleem: tijd, of beter, geduld. Geduld kunnen wij in onze 24-uurs ADHD-maatschappij nog amper opbrengen. Politici niet, maar ook de media niet. Het voortbestaan van de eerste hangt af van het dagelijks ongeduld van de kinderlijk ontevreden kiezer, dat van de laatste van trending topics en het aantal hits op Google.

Sinds mijn terugkomst uit Afghanistan gaan er weinig dagen voorbij dat ik niet op de een of andere manier aan het land en mijn tijd daar denk. Zo vraag ik me nu af hoe het gaat met Chavet, de dappere Afghaanse kapitein met wie ik op patrouille ging. Wat er is geworden van sergeant Salim die me bij de thee leerde wat echte vriendschap inhield. Waar is Omari nu, de zachtaardige tolk die de moed van de Nederlanders zo bewonderde om wat we voor hen deden. of wat zeggen de jongens met wie ik daar diende, waar ik lief en leed mee deelde en met wie ik samen door het vuur ging, nu thuis of op hun werk?

‘Voor niets gestorven?’ Het is de verkeerde vraag, aan de verkeerde personen gesteld. Het simpele en misschien teleurstellende antwoord is dat we er natuurlijk wat voor terug kregen, alleen niet wat we gehoopt hadden.

Dat klinkt terecht cynisch, omdat ik vrees dat we hier in de toekomst niet van zullen leren, dat we geen tijd hebben om een politiek antwoord te vinden op de vragen die de media eigenlijk aan de politiek moet stellen over de kernproblemen in dat missiegebied. Doen we dat niet en leren we er niets van, dan is er een grote kans dat burgers, militairen en opstandelingen onnodig sterven. Aan de integriteit, inzet en bereidheid van ons leger om anderen te helpen zal het overigens niet liggen.

hier de blendle link naar het artikel zoals in de krant verschenen

Niels ®elen