Lieve Joyce,
Na het lezen van je column in de NRC van afgelopen donderdag besefte ik hoe diep het seksisme, de vooroordelen tussen man en vrouw, bij mij geworteld zijn. Twee keer las ik je openingszin: ‘Natuurlijk ging ik direct naar de nieuwe Star-Warsfilm’. Een gedistingeerde dame als jij blijkt fan van wat in mijn ogen een film was (en is) voor jongens en mannen. Nou ja mannen, eigenlijk een beetje voor nerderige mannen die, als niemand kijkt, met een grote felle zaklamp een lightsaber nabootsen.
Gelukkig stelde je mijn onbewuste neiging tot geslachtsdiscriminatie enigszins gerust door te vervolgen met de opmerking dat je al fan was in de tijd dat iedereen subiet (mooi archaïsme trouwens) wilde trouwen met Han Solo. Zelf zag ik de film twee keer, de eerste keer samen met mijn kinderen. Ik beloofde mijn dochter van veertien dat ze na het zien van The Hunger Games dit vast ook wel kon waarderen, en aan mijn zoon van elf dat het een film zou zijn die qua spanning en verhaal misschien wel te vergelijken valt met The Lord of the Rings.
Dat ik later die week al afgesproken had met een groepje ‘Nerds’, en ik voor mijzelf al had bedacht dat ik met mijn ongeschoren vakantiebaard en lange haarlokken als Chewbacca door het leven kon, deed er niet toe. De waarheid was dat ik simpelweg niet wist wat voor film ik met mijn kinderen moest gaan kijken. Ik koos voor Star Wars omdat ik ze iets wilde meegeven van mijn eigen jeugd en hoopte om daarna samen de andere delen te kunnen zien.
Twee uur en zestien minuten zat ik die middag met 3D-bril op het puntje van mijn stoel, maar eerlijk gezegd, Joyce, het gebeurde niet. De film, die volgens Spielberg de grootste Star Wars ooit kon worden, kwam niet verder dan de langste. Het verhaal bleek (en voor 3D lijkt me dat killing) flinterdun en vooral een herhaling van de eerste twee delen waarin jij verliefd werd op Han Solo. Of, zoals je zelf tegen mij zei: ‘… het is allemaal niet zo briljant, ik mis Yoda, de oudoom van E.T., de Socrates met de puntoren en zijn, magisch denken.’
Op weg naar huis bleek de keuze Chinees of patat een gespreksonderwerp een belangwekkender onderwerp dan aan het totalitaire regime van de voor mij volledig ongeloofwaardige schurk Kylo Ren. Noem me een zeikerd, maar ik heb (excusez-moi) ochtenderecties gehad die de titel ‘the force awakens’ meer verdienen dan deze film.
Abrams bewijst zich, na Star Trek, opnieuw als fantasieloos regisseur en ik vrees dat we beiden wel weten hoe deel acht er uit zal gaan zien. Misschien is dat ook niet zo erg, Joyce, nu Han Solo dood is, hoef je ook niet meer en kunnen we samen naar de Vlaamse film Black van Adil El Arbi. Over een onmogelijke liefde tussen Mavela en Marwan, die lid zijn van rivaliserende bendes. Romeo en Julia in Brussel, waar volgens Le tout nouveau testament ook God schijnt te wonen. Is dat niet prachtig?
Liefs Niels
