Vanaf het balkon schuin achter me klinkt een dreigend sissend geluid van een fietsband, als ik opkijk blijkt het een man te zijn die wat lucht uit de banden van zijn fiets laat lopen. Aan de balkons van de hotels hangt, uitdagend als de rode muleta van een matador, felgekleurde wielerkleding te drogen.

Als een zwerm sprinkhanen zijn ze hier de afgelopen dagen neergestreken. De wielrenners die ik, lopend door het dorp, weeg op de status van hun benen. Ik vrees de dunne, glad geschoren, geoliede, maar heb allang geleerd de ongeschoren poten niet te minachten.
Alles hier ademt fietsen. Van de leeggeroofde pastavakken in de supermarkt tot de namen van de renners uit de Giro die te vondeling liggen op het asfalt. Opnieuw kijk ik omhoog. Het balkon is leeg, de woeste piek van de Furchetta achter het hotel doet een poging om zijn kop door de col van een grijze wolkentrui te drukken.
Op de doorgaande weg wordt het geratel van afdalende derailleurs slechts overtroffen door dat van klapperende windjacks. Aan de andere kant van de weg komen de renners omhoog. Sommige soepel draaiend als windmolentjes op de daken van de huizen. Andere rukken en trekken aan hun stuur, jaknikkers die het laatste beetje olie uit hun benen gepompt lijken te hebben.

De kamer van ons appartement ligt bezaaid met wielerkleding, er staan fietsen in de weg en het stinkt naar koolhydratenscheten en eucalyptusolie. Energieverspilling is een zonde en dus hangen we tot de volgende maaltijd op een bank of liggen op een bed.

Het is een ritme dat we tot zondag volhouden. Als de fietsenmakers, hoteleigenaars, pizzeria’s en de supermarkten kaalgevreten zijn, trekken alle sprinkhanen nog een laatste keer door de Dolomieten om pas volgend jaar weer terug te keren.

Niels ®elen