Opgejaagd door het mitrailleur van de bonte specht, geselen mijn benen de pedalen van mijn fiets. Ik ben alleen en heb de groep gemist omdat mijn hoofd kwart over acht nog te vroeg vindt terwijl het in feite te laat is.

Mijn benen vertellen me dat het nog te koud is om hard te fietsen, maar ik ben te eigenwijs om eraan toe te geven. Gisteren was het overigens ook al te laat. Zo’n avond waarop je teveel eet, teveel drinkt omdat het te gezellig is. Een avond waar ik eigenlijk te oud voor ben.

De grond is te hard of mijn tubes staan te zacht. Wat maakt het uit? Ik fiets, al is het maar omdat ik de werkelijkheid van elke 45 jarige ontken; te gammel, te langzaam maar zeker ook te dik.

De pap in mijn benen haalt mijn gemiddelde omlaag. Een plak ontbijtkoek was te weinig. Te dik. Het woord draait, hier in het bos, door mijn hoofd zoals mijn voeten over de trappers. Mijn aanstellerij neigt naar een midlife crisis, maar ook daar ben ik riant te laat of beter te bejaard voor.

Vlak voor het hertenkamp, kruipt een hond moeiteloos en vrolijk kwispelend in mijn wiel. Nog een rotonde en dan ben ik (voor het eerst vandaag eens ruim op tijd) weer thuis. Voordat ik mijn stalen ros op stal zet, laat ik een zachte borstel haastig over zijn rug glijden.

Binnen is het aangenaam warm. Mijn hand grijpt gretig een handvol suikers uit de droppot. Op het aanrecht ligt een appelflap. Ik heb hem niet verdiend, maar simpelweg te weinig discipline om hem te laten liggen.

Terwijl het bad langzaam volloopt, staar ik met ingehouden adem naar mezelf in de spiegel. Mijn navel; vakwerk van een bonte specht op een oude boom. Uitsluitend zonder mijn bril op durf ik te bekennen dat ik nog lang niet te afgeleefd ben voor deze onzin.

Niels ®elen