Met mijn handen om de zoveelste kop koffie staar ik door het raam naar buiten. In mijn hoofd tel ik de druppels die op het platte dak van de schuur vallen. Hoewel ze op nog geen twee meter van mij vandaan tegen de muur leunt, mis ik haar.  Ze zwijgt en ik heb, na alles wat we de afgelopen tijd meemaakten, het gevoel onbekenden te zijn. Minnaars, van elkaar vervreemd omdat de liefde ineens over is. 

Langs haar heen loop ik naar de voorkamer. De straat is op de noodzaak na verlaten. Alleen de tattoo artiest staat veilig in zijn deuropening te roken. Ruitenwissers vegen gehaast het water van passerende auto’s. Onder de donkergrijze wolken klinkt alles als mijn humeur, dof en somber.

Een groepje blauwe hockeyrokjes is op weg naar huis. Ze zijn moe, doorweekt en in hun samengeknepen ogen lees je het verlies van vandaag. Op het moment dat ze vloekend naar rechts sturen voor de bus die een plas water over het trottoir smijt als een golf op het strand, kan ik een korte glimlach niet onderdrukken. 

Via de keuken loop ik naar mijn fiets die nog steeds tegen de muur leunt. Mijn hand glijdt over het zadel. Terug van mijn tocht door Bosnië mis ik niet haar, maar de noodzaak om haar mee naar buiten te nemen. Een doel.  

Ze kent me ondertussen wel en weet dat de herfst en winter betekenen dat ik eerst nog een aantal keren vreemd moet gaan met mijn crossfiets en de rollerbank. Dat dit niet meer dan een fase is die, zolang ze maar geduld heeft, met de komst van een nieuwe lente vanzelf overgaat.