Schreeuw

Even voor acht uur ga ik staan en recht ik mijn rug. Met een blik die dwars door alles heen snijdt, kijk ik recht voor me uit. Ik tel af, haal diep adem, sluit mijn ogen, buig mijn hoofd en voel.

Omdat mijn maag de beelden herkauwt die mij ondergronds knevelen kan ik niet nadenken, ik voel. Ik voel de spanning van de oorlog. Een oorlog die nog altijd diep in mij woont:

Afghanistan.

In stilte overtreed ik in vrijheid al jaren de wet van het herdenken. Een wet die mij voorschrijft wat en wie herdacht moeten worden.

Geen Shinti, Roma, Joden of ontaarde kunstenaars, maar Atha, Bob, Ronald en Aldert. Geen bombardementen op Rotterdam of hongerwinter, maar de vuurgevechten bij Sjingola en Poentjak.

Elk jaar op 4 mei staat mijn hoofd stil. ontmantelt mijn maag de bermbom die er tijdens de herdenking altijd weer ligt.

Tot het Signaal taptoe klinkt, houd ik mijn adem in en voel ik de kracht van leven in de holtes van mijn buik.

Een oorverdovende stilte, opgewekt doorbroken als ik na twee minuten de vrijheid inadem. Een luidruchtig zwijgen dat dit jaar mogelijk verstoord wordt.

Schreeuw maar.

Alstublieft schreeuw. Minuten lang.

Schreeuw je longen in vrijheid naar buiten.

Alstublieft schreeuw. Zo lang je kunt.

Schreeuw maar.

Maar maak niet de vergissing dat ik naar je luister, omdat ik stil ben.

 

 

Niels ®elen

Share and Enjoy !

Shares

13 comments

  • Theo  

    Hey Niels,

    Mooie tekst, mooi gedicht. Ik ben op 4 mei de hele dag bezig met gedenken. In mijzelf. Ik heb hier wel drie lange lappen tekst getypt en ze allen weer gewist. Niet mijn podium. Ook een respect dingetje. Toch nog iets: Iedereen mag het hele jaar door om het hardst schreeuwen in ons land, geen probleem. Maar 2 minuten per jaar houden we gewoon even allemaal onze bekken dicht, we staan recht, we ademen diep en kijken naar binnen. Voelen. Herdenken, gedenken. En we zien allemaal andere gezichten, we horen allemaal andere namen. Want dat mag.
    Ik zit er nog niet in, merk ik. In die blije 5 mei stemming. Ik ga een eindje rennen in het bos. In Vrijheid.

  • Maike Nederhoff  

    Jammer dat begrijpelijk lezen moeilijk is voor sommige….

    Mooi beschreven in een gedicht!! Been there… never forget!!!
    Respect en sterkte Niels!!

  • Willem Jan  

    Mooi gedicht. Sterkte met het verwerken van wat je hebt gezien en meegemaakt. Dank voor wat je hebt gedaan voor de maatschappij!

  • Ron  

    Fijn dat iedereen in alle vrijheid kan herdenken… dus zoals hij of zij dat wil!

  • Henk  

    En het is zo stil in mij ik heb nergens woorden voor
    Het is zo stil in mij en de wereld draait maar door
    En het is zo stil in mij ik heb nergens woorden voor

    Het is zo stil in mij, vandaag.

  • Henk  

    Kom bij me zitten, sla je arm om me heen en houd me stevig vast
    Al die gezichten, bekend maar beleefd of ik een vreemde was
    Vanavond, toont het leven zijn ware gezicht.

    Zo stil is het in mij vandaag!!

  • Overijse Belgie  

    Mooi geschreven.

    Het herdenken gaat m.i. niet om enig voorschrift aangaande wie of wat herdacht moet worden. Dat mag iedereen gelukkig gewoon zelf invullen. Het gaat om dat korte moment van innerlijke rust en reflectie. Even stilte en nadenken.

    Het leert ook kinderen om even stil te staan bij zaken uit het verleden, die zij niet hebben meegemaakt, maar die nog steeds relevant en actueel zijn: Oorlog, dood, pijn van nabestaanden.. Dat leren ze niet op school. Dat zijn wijze lessen, overgaand van grootouders op ouder op kind, die een onuitwisbare indruk achterlaten. Via twee minuten van eenvoudige stilte.

    Het getuigt daarom van een absoluut gebrek aan inlevingsvermogen, besef, respect, eigenlijk aan alle fundamentele eigenschappen van een goed functionerend Mens, als je dat andere mensen wilt ontnemen.

    Het lijkt er op dat het doordrammen van het eigen gelijk de Nederlandse samenleving dieper en dieper vergiftigt. Of het nu om Zwarte Piet gaat of Indianenfeestjes in Tivoli, straatnamen of standbeelden. Alles moet-en-zal verdwijnen of kapot. Dat hierbij gekunstelde verbanden worden gelegd tussen ongerelateerde zaken, maakt blijkbaar niet uit. Alles staat in dienst van het Grote Gelijk krijgen.

    Dat streven naar het Grote Gelijk is geen idealisme maar in feite een vorm van Nihilisme en Individualisme. Men is niet bereid (of in staat), om waarde toe te kennen aan iets wat waardevol is voor anderen, voor de gemeenschap. Sterker nog, dat wat algemeen (door de overgrote meerderheid) geaccepteerd is als waardevol, moet koste-wat-het-kost verdwijnen.

    Dat Individualistische Nihilisme openbaart zich in NL momenteel vooral binnen de Linkse gemeenschap. Dat is op zich vreemd want dat streven naar vernietiging van gemeenschappelijke waarden staat juist haaks op het Socialisme, waarin het collectief, de gemeenschap centraal staat.

    Kijk je goed naar die clubs, dan blijkt ook wel dat het vaak een zelfde soort figuren betreft die de drijvende kracht vormen. Het leiderschap is solistisch, is gefocust op macht, men handelt ten koste van anderen en men opereert bij voorkeur in de schijnwerpers.

    Eigenlijk lijken ze sterk op andere narcistische types als Geert Wilders en Thiery Beaudet.

    Maarja, niks is meer heilig. Het “Après nous le Déluge” regeert in NL.

    Vanuit het buitenland volgen wij dit alles met stijgende verbazing en verdriet.

  • Michael van Pul  

    @Niels Roelen, ik ben bang dat de heren boven mij op 1 of andere domme bizarre wijze denken dat ze hier te maken hebben met Rogier Meijerink (de gek van #geen4meivoormij)

    Maar mooi gedicht.

    En bedankt voor je dienst (Thanks for your service, bekt toch lekkerder vind ik)

  • joop gerritse  

    @Niels Roelen, je mag herdenken wie je wilt, als je je kop maar houdt!

  • Niels Roelen  

    @ Willem de Zwijger, wie is in dit geval de ikke en wie laten we stikken?

    @ Matthijs tit wie richt je je? Als je je tot mij richt, dan denk ik dat je het stuk nogmaals goed moet lezen. Ik herdenk, ik heb ook wel wat te herdenken en ben me juist daarom meer dan menigeen bewust van wat vrijheid en oorlog betekenen.
    Wat ik beschrijf in dit gedicht is dat vrijheid ook betekent dat ik iemand die mijn herdenken in zijn of haar vrijheid wil verstoren niet tegen kan houden. Met de zin ‘maar maak niet de vergissing dat ik naar je luister omdat ik stil ben.’ zeg ik in feite dat ik mijn vrijheid en waardigheid niet laat afnemen door iemand die het respect van de stilte niet op kan brengen.

  • Matthijs Roovers  

    Miet willen herdenken is niet hetzelfde als het verstoren van de herdenking die anderen houden, denk dat je je daar een beetje me vergist. Ik vind het persoonlijk tenenkrommend dat jij denkt het recht te hebben de herdenking ter verstoren die anderen houden om hun vele verlorenen.
    Als jij niet wilt herdenken dan is dat prima, maar ik kan er werkelijk niet bij dat je dan blijkbaar zo pedant moet zijn dat je die behoefte bij anderen onmogelijk maakt, dat is gewoon ordeverstoring van iemand die blijkbaar geen flauw benul heeft wat oorlog en pijn zijn.
    Ik ben een tot op het bot vredelievend mens maar jij doet mijn bloed koken en ik denk dat ik niet de enige ben. Ik hoop dat je er nooit achter komt waarom er mensen zijn die 2 minuten stil willen zijn terwijl ze hun verlorenen herdenken en dat je in plaats daarvan (misschien ergens op een comfortabele bank onder deskundige begeleiding) het vermogen ontwikkeld om empatie te hebben met de mensen naast je.

    Veel wijsheid.

  • W. de Zwijger  

    Ikke ikke ikke ikke ikke en de rest kan lekker stikke.

  • Dick van der Velde  

    Het is inderdaad simpel er is niemand die jou voorschrijft wie je wel of niet mag herdenken. Dat is een persoonlijke keuze. Sterker nog ik denk niet eens alleen aan de slachtoffers die vielen in naam van ons land, maar ook degenen die mij lief waren en die ik nu moet missen.
    Ik herdenk mijn opa en oma die in de oorlog in concentratiekampen hebben gezeten. Niet dat ze toen gestorven zijn, maar de oorlog heeft wel zijn sporen op hun nagelaten.
    Ook denk ik aan andere mensen die ik heb verloren, mensen die ik ken of waar ik voor mijn gevoel iets mee had. Ik denk niet aan alle slachtoffers of gevallenen. Ieder persoon heeft zijn eigen gedachten en herinneringen bij zoiets en daar dien je respect voor te hebben.
    De kracht van een nationale dodenherdenking is ongekend. Zoveel mensen die allemaal een stukje leed of verdriet delen in twee minuten. Het is één van de meest intense momenten die ik ieder jaar beleef. Vind het verschrikkelijk om te zien dat een minimaal groepje niet het respect op kan brengen om respect te tonen voor twee minuten.

    Maar ach, dat is ook de prijs van vrijheid wellicht. En voor hen geldt dan weer dat indien ze geen respect voor een ander opbrengen, dat ze niet verbaasd moeten kijken van een stuk wederkerigheid.

Leave a reply

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Geverifieerd door ExactMetrics