Vanaf een stapeltje pallets net voor de eetzaal in Afghanistan staat minister president Balkenende ons op 11 september 2007 te woord.
‘Wat jullie,’ hij probeert te klinken als een vakbondsleider, ‘doen is belangrijk. Nederland is trots op jullie!’
Wat Nederland vindt kan me op dit moment gestolen worden. Om voor het donker door de Tangi vallei in Deh Rawod te zijn, had onze patrouille een half uur geleden moeten vertrekken. Balkenende’s bezoek is echter een verrassing voor ons allemaal waardoor wij nu als klapvee stil staan tot na zijn toespraak.
‘En nu moet u uw vaardigheden weer op pijl brengen,’ zegt Poetin op veilige afstand van het front tegen een van zijn gemobiliseerde soldaten, ‘heeft u er een beetje vertrouwen in?’
‘Absoluut!’, antwoordt de soldaat obligaat.
“Vip-visites” zijn van die universele ongemakkelijke momenten. Elke militair kent ze, weet dat ze erbij horen. Schijnvertoningen waarop je vriendelijk knikkend je baas bevredigt. Het zijn ontmoetingen waarbij je liever geen tijd verspilt om, aan mensen die geen flauw benul of interesse hebben, uit te leggen wat er zich daadwerkelijk afspeelt. Je het wel iets belangrijkers aan je hoofd.
Niels ®elen
Beste Teun,
De inktpatronen gaan niet over wat een officier zou moeten doen, maar over een grotere plaat, de paralellen die er zijn in elke oorlog. Om dat duidelijk te maken, gebruik ik waarnemingen vanuit mijn eigen missie.
Of een bezoek van politici gaat over draagvlak naar het thuisfront is dus niet waar het om gaat. Het is het ongemak bij beide partijen, de obligate vragen en antwoorden die er zijn en vooral het verschil van beeld tussen de twee (Lees Remarque – van het westelijk front geen nieuws en je ziet de kloof tussen politiek/thuis en de soldaten aan het front.)
Tot slot: ‘Ach en wee als ze niet komen…’ sorry, maar dat is invulling, aanname die gevoed lijkt door onenigheid over de column. Ik schrijf om te prikkelen niet om te plezieren, dat is in ieder geval gelukt.
Hey Timon,
De inktpatronen zijn vooral bedoeld om te laten zien dat oorlogen overal hetzelfde zijn. Wat je ziet gebeuren in Oekraïne zie je overal terug. Ik denk dat in onze maatschappij er altijd ‘beleefdheidsvormen’ zijn, rituele dansen die er nu eenmaal bij horen.
Ook schijnvertoningen hebben dus hun functie.
Groet,
Niels
Hi Niels,
Is het complete verhaal rondom de uitzendingen die wij doen/deden niet onderdeel van een groot ”doen als of” of schijnvertoning ?
Het feit dat jij door die vallei moet rijden is gewoon jouw deel van het toneelstuk terwijl het onverwacht toespreken van de troepen het deel is van de MP.
Dit is niet denigrerend bedoelt maar meer een feitelijke vaststelling.
Het is allemaal onderdeel van het politieke beleid, de manier waarop Nederland bestuurd wordt en dus ook de manier waarop Nederland groot is geworden.
Voor de duidelijkheid, ik ben hier niet op tegen. Alleen, wat ik altijd mis als het gaat om uitzendingen is het eerlijke verhaal, we gaan ergens heen voor politieke belangen (=doel), niet voor hulp of wederopbouw (=middel).
V.O.C. mentaliteit zeg maar, handel en handels belangen. En in dat kader speel je mee in het toneel stuk. Een schijnvertoning dus die ons onder aan de streep een hoop geld oplevert….
Benieuwd hoe jij dit ziet…
Vriendelijke groet,
Timon
Maar ach en wee als ze niet komen….je verwacht dit soort waarnemingen niet van een oud-officier. Die moet zeker kunnen snappen en aan zijn soldaten kunnen uitleggen dat dit soort bezoeken niet om het nut ter plekke gaat maar om de uitstraling naar het thuisfront, naar de politiek, naar het draagvlak.
Daar is een officier, officier voor, omdat hij “de grotere plaat” kan uitleggen.