Een nietsvermoedende moeder met haar kinderen, op klaarlichte dag in een winkelstraat van een middelgrote stad. Terwijl haar kinderen toekijken, wordt zij op gruwelijke wijze van het leven beroofd. Heel even staat het winkelende publiek als aan de grond genageld, om pas in beweging te komen als alles voorbij is. De kinderen houden huilend de hand van hun moeder vast die hevig bloedend in elkaar is gezakt. Een van de omstanders schiet te hulp, de meesten blijven staan met hun handen voor de mond of zoeken hun telefoon om te filmen.

Niemand heeft oog voor de man die al die tijd met zijn telefoon op de brug stond. Zodra hij ziet dat zijn partner in een steeg is verdwenen en weer een gezicht in de menigte is geworden, steekt hij het mobieltje in zijn zak. Iemand heeft zich over de kinderen ontfermd. Twee mensen proberen de blonde vrouw die onder het bloed zit te reanimeren. De menigte wijkt voor de sirenes van de politie en later de ambulance.

De straat loopt vol, anoniem ontvangen de NOS en andere media een filmpje, op Twitter en Facebook verschijnen foto’s van twee kinderen die huilend naast een wit laken staan waar duidelijk een lichaam onder ligt.

Oh mijn god, zojuist een aanslag aan de Oudegracht

#shocking

Terreuraanslag in Utrecht, OMG!!! #Utrecht, #WTF

Verontwaardigd, geschrokken en integer reageren politici op de laffe aanslag. Wie had dit kunnen bedenken, wie doet zoiets? Natuurlijk, de dreiging was substantieel, om die reden hadden militairen ook al de opdracht gekregen om niet meer in uniform te reizen.

Op Radio 1 klinkt een deskundige die nog geen tijd heeft gehad om zich een goed beeld van de situatie te vormen. Hij herhaalt de vragen van de presentator en vult ze aan met algemeenheden.

‘Terroristen laten zich nu eenmaal lastig voorspellen, vaak slaan ze daar toe waar je het niet verwacht en daarom is een dergelijke aanslag natuurlijk nooit uit te sluiten.’

~

Zelf reis ik zelden in uniform, maar sinds dit besluit genomen is, wil ik niets liever dan dat. Niet om recalcitrant te zijn, maar om dezelfde reden dat ik destijds in Afghanistan ook niet onder een pseudoniem heb geschreven: ‘Nederland is een democratisch land. Iedereen hier heeft niet alleen het recht, maar ook de mogelijkheid om zijn mening, overtuiging of geloof te uiten. Wat is die vrijheid waard, als je er voor je eigen veiligheid geen gebruik van kunt maken?’

Me verschuilen achter een pseudoniem of me onopvallend kleden is een vorm van schijnveiligheid. Het is toegeven aan de angst waar terreur zich mee voedt. Het is ook niet de IS die we moeten vrezen, maar de polarisering van ons eigen gedrag ten opzichte van anderen in onze samenleving die uit onze angsten voortvloeit.

Niels ®elen