‘Zijn dat huurschaatsen?’ Uit mijn ooghoeken zie ik hoe een wat dikkige man met piekhaar naar mijn voeten knikt. ‘Ik mis nog een paar en wil graag naar huis.’
‘Ja.’
‘Om uiterlijk kwart over elf had u ze in moeten leveren, zou u ze uit willen trekken?’
Met mijn twee duimen druk ik krachtig in de lies van Bart.
‘Dat gaat niet, ik ben bezig zoals je ziet.’ Even staart de man me aan om daarna te verdwijnen.
Ik kijk naar Bart die ik tot een kwartier geleden nog niet kende. In mijn laatste rondje hoorde ik iemand roepen, week ik naar buiten en zag in de bocht een grote plas bloed op het ijs liggen. Zonder na te denken draaide ik me om en begon mensen aanwijzingen te geven.
‘Ik wil dat jij voor die bocht gaat staan en de mensen naar de buitenbaan dirigeert. Jullie twee, ga kijken of er nog EHBO aanwezig is, zo niet dan wil ik een brancard of een deken om die man straks van het ijs te kunnen halen. En iemand moet 112 bellen.’
Ik kijk naar de man die op zijn rug op het ijs ligt en ga naast hem zitten, bij zijn rechterdijbeen zit een scheur in zijn zwarte broek waar het bloed werkelijk uit gutst.
‘Hoi, hoe heet je?’
‘Bart’. Zijn gezicht verraadt pijn.
‘Bart, ik ben Niels. Officier bij de landmacht, ik ga je helpen,’ stel ik hem gerust, ‘ik heb gezien dat je been heel hard bloedt, maar ik wil ook even weten of je last hebt van je nek en wat er gebeurd is.’ Bart glimlacht.
‘Nee,’ hij bijt op zijn lip, ‘ik weet het niet precies eigenlijk, het ging te snel, maar voor mij vielen er een paar, ik kon hen niet meer ontwijken en viel ook. Toen ik eenmaal lag, voelde ik een scherpe pijn in mijn lies. Meer niet.’
Vlug controleer ik hem op overige bloedingen maar vind er geen. Naast ons staat inmiddels een oude brancard op wielen met een deken en met z’n vieren leggen we hem erop.
‘Bart, je bloedt ernstig in je lies,’ leg ik uit, ‘ik ga je broek kapot scheuren om een drukpunt aan te kunnen leggen.’ Ik leg mijn ene duim op de andere, en omvat de lies van Bart met mijn handen. Mijn rechter hand voelt vreemd warm aan en blijkt zonder weerstand in de wond te zijn verdwenen.
‘Kut’, mompel ik. Een normaal drukpunt aanleggen gaat niet lukken en dus moet ik de ader langs de bovenkant met links dicht drukken. Mijn rechterhand kan ik slechts deels gebruiken om extra kracht op mijn linkerduim te zetten waardoor het me niet lukt om het bloeden volledig te stoppen.
‘De ambulance is onderweg!’ hoor ik iemand zeggen terwijl we ons voorzichtig met de brancard richting de EHBO-kamer begeven en ik constant met Bart in gesprek blijf.
Ik weet niet hoe laat het is en hoe lang ik hier nu al sta, het gevoel uit mijn handen is weg en de reacties van Bart zijn de laatste minuten steeds minder alert geworden. Zijn gezicht ziet bleek, maar hij lijkt nog rustig.
‘Zijn dit uw schoenen?’ De man is blijkbaar terug gelopen naar de verhuur en houdt nu een paar sneakers omhoog. Ik knik en zie hoe de man naast mijn voeten knielt, de veters van de huurschaatsen los maakt en me vraagt om even mijn voet op te tillen. Een voor een wisselt hij de schaatsen voor mijn schoenen.
‘Misschien kunt u de volgende keer eerst uw schaatsen inleveren, dat scheelt een hoop.’
