1 Feb ’21 lockdown dag 47

Om nog enigszins iets te kunnen bereiken in de schaakwereld was ik met mijn elf jaar al te oud. Mijn opa had me al eens leren rokeren, maar het nut en belang ervan was me ontgaan. Ik deed het omdat het daardoor leek alsof ik iets van schaken wist, terwijl ik er in werkelijkheid geen talent en geduld voor heb. 

Alleen met ons Franse campingbuurmeisje in Vieux Boucau, had ik alle geduld van de wereld. Na het zwemmen, schaakten we tot het bedtijd was. Zelfvoldaan keek toe hoe haar koning op een zeker moment geen kant meer op kon. Een probleem dat ze tot mijn grote verrassing oploste door hem twee velden te verplaatsen. Toen ik merkte dat het geen grap was, gooide ik de campingtafel omver en verstopte me tot laat in de avond in de duinen.  

Dat Van Foreest in een tiebreak het Tata steel op zijn naam zou schrijven, had niemand aan zien komen. Van Giri heb ik daarna overigens niets gehoord, maar ik begrijp dat wel.  

Niels ®elen