In september fietst het Wounded Warriors Cycling Team een week door Bosnië. In acht etappes leggen we 722 kilometer af en maken we 11.068 hoogtemeters. Op deze site deel ik de dagboekfragmenten over de voorbereiding en de tocht zelf. Doneren voor dit goede doel via deze link of onderaan dit blog.

Zaterdag 26 februari

Met nog zo’n zestig kilometer te gaan, aan de voet van de Holleweg, trap ik nog rustig mee in het peloton. Er is een kopgroep weg, hun namen heb ik niet onthouden en ik maak me er ook geen zorgen over. Aan de benen in het peloton heb ik allang gezien dat er vandaag maar een iemand is die je in de gaten hoeft te houden: Wout van Aert. 

Vorig jaar hing ik op dit moment ongetwijfeld onderuitgezakt met mijn voeten op de salontafel, met een pijpje bier in mijn ene hand en de andere in een bak met chips. Nu trap ik achter de tv soepel mee vanaf de Tacx. Ontspannen draaiend in het wiel van de favorieten, schakel ik een tandje terug op de Marlboroughstraat.  

Nog even en het gaat los. Niet te gek doen op de Berendries, naar voren schuiven op de Elvenberg en scherp zijn op de Kapelmuur waar Zico Waeytens me tijdens een training ooit eens, zonder enige moeite, snoeihard uit het wiel reed. Wout houdt zich rustig op de muur, maar ik moet staan op de pedalen. Rammen tot de top waar mijn longen me vertellen dat ze sinds enkele minuten aan acute astma te lijden. 

Ik hijg als een molenpeerd  als van Aert van alles en iedereen wegrijdt. Onder het zwarte lycra van mijn koersbroek, voel ik mijn spieren gloeien. Ongetwijfeld kleuren ze nu wit. Kipfilets die op een hoog vuur de pan in glijden. Morgen Kuurne – Brussel – Kuurne, meer een rit voor sprinters. Voor mij een rustdag. Gewoon met de beentjes omhoog onderuitgezakt op de bank, in mijn ene hand een biertje, de andere in een bak met chips.  

Een donatie doen aan de veteranen? dat kan hier.

Lees hier de overige dagboekdelen

Niels ®elen