Bugojno woensdag 7 september

Het is mistig en fris als we een minuut of vijf na ons vertrek de hoofdweg verlaten. Via een smalle en slechte asfaltweg slingeren we een paar honderd meter omhoog tot Titov Vila. Het buitenhuis van oud president Josip Broz Tito. De partizanenleider en dictator die presteerde wat zoveel leiders hier niet gelukt was: eenheid op de Balkan smeden. Voor de ooit riante villa, die nu niet meer is dan een ruïne, poseren wij voor een groepsfoto.

De sfeer in de groep is bijzonder. Voor het locale verkeer een attractie die vriendelijk begroet wordt door te claxonneren. Voor onszelf een wielerploeg met zijn tienen ontspannen op weg naar het eerste rustpunt Gornji Vakuf. 

Aan de voet van de klim die daar begint, voelt Patrick zich niet goed. Terwijl wij onze bidons bijvullen en nog even wat eten, is hij samen met de dominee en André in gesprek achter het benzinestation. Doorgaan en kijken tot hoever het gaat of nu afstappen? 

Als ze terugkomen en Douwe de wielen uit Patricks’ fiets haalt waarna ze samen met het frame in de volgwagen laat verdwijnen, weten wij genoeg. Het is een besluit dat hij zelf niet kan en durft te nemen. Een voor een lopen we langs Patrick en omhelzen hem. 

‘Het is oké.’

De Makljen is een mooie lopende klimt van gemiddeld een procent of vier, misschien vijf. Zodra we eraan beginnen, klapt onze groep uit elkaar. Het is een explosie die precies negen kilometer duurt. Als de losse brokstukken van de vuist van Tito die op de top liggen, komen we een voor een boven en rijden daarna als groep weer verder. 

In een prachtige rit langs de helderblauwe Rama zitten we aan het einde van de dag lachend en pratend samen aan tafel. De villa en het beeld van Tito, zijn puzzels waar stukjes missen. Bij ons vallen ze juist op hun plaats. 

Niels ®elen