8 Feb ’21 lockdown dag 54

Langs de kant trekt de kou uit de grond door een spijkerbroek mijn billen in. Ik zit op een afgelegen plek langs de slootkant, waar mijn moeder me niet kan zien. De hak van mijn schoen landt een aantal keren op het ijs tot er water op loopt. Nieuwsgierig buig ik voorover, trek een want uit en steek mijn wijsvinger door het wak. Één vingerkootje. Morgen misschien.

Elke dag schuif ik een stukje dichter bij de plek waar, als mijn hak het ijs niet meer kan breken, de laatste test plaats vindt: de steiger. Het plankier dat me veiligheid biedt als ik met mijn volle gewicht op het ijs ga staan en luister hoe het ijs onder mijn voeten kreunt.

Donderdagmorgen staan ze klaar. De pioniers die volgens het nieuws het zwarte ijs onder hun schaatsen laten zingen. Dan klinkt het holle ruisen dat danst met de sopraan die bij elke afzet zuiver uithaalt. Zonder mij. Ik weet niet waar mijn schaatsen liggen. 

Niels ®elen