Lieve Joyce,

Waar was je toen ik deze week over het Piazza della Signoria struinde? Het plein waar een gids via een zendertje robotisch haar verhaal vertelde aan toeristen. Een verveelde groep mensen die allang spijt heeft van hun keuze om hun vrijheid op te offeren in ruil voor een verhaal over beschaving dat ze slechts enkele minuten zal bijblijven.

Op het plein reageerden ouders geïrriteerd op hun kinderen die geen oog hadden voor het Palazzo Vecchio, de klein geschapen (een grote ‘uitrusting’ werd destijds als onelegant gezien) David of de Sabijnse maagdenroof, maar met hun mobieltjes een poging deden om een zeldzame Pokemon te vangen in de Neptunusfontein.

Ik zag je voor me als een Toscaanse die me mee zou nemen naar plekken waarvan de toeristen het bestaan niet kennen of waar ze achteloos aan voorbijlopen. Restaurantjes en barretjes waar het eten en drinken ‘traag’ zijn en ‘il dolce far niente’ een deugd is. ’s Avonds zou je me meenemen naar de opera waarna het je op de terugweg voor het eerst zou opvallen dat ik, net als de kinderen, weinig oog heb voor de cultuur van de stad.

Mijn ogen gleden over de imposante muren die de tand des tijds hebben doorstaan, op zoek naar graffiti. Een door de beschaving afgedankte kunstvorm. De bewoners van de grotten van Lascaux vergeven we, maar de moderne mens verlaagt zich niet meer tot dat niveau en vertelt zijn verhaal op doek of papier. Alsof volwassenheid van de soort meetbaar is aan de mate waar we erin slagen onze oerdriften voor de buitenwereld in bedwang te houden, aan ons vermogen om binnen de lijntjes te kleuren.

Het is die benauwende gedachte die mij ernaar doet verlangen om hier in Florence bij wijze van moderne kunst naakt op het plein te gaan staan. Mijn rechterhand zou een bebloed zwaard vasthouden terwijl ik de linker, met een niet van echt te onderscheiden hoofd, voor me uitstrekte.

Zouden mensen begrijpen, dat ik door dezelfde pose aan te nemen als het op dit plein door de ‘humanist’  Cosimo I als waarschuwing geplaatste beeld laat zien dat vooruitgang vooral een technische betekenis heeft? Dat de het westen beelden vervangen heeft door bommen die voor de deur worden afgeleverd? Hoe lang zou het duren, Joyce, (na de gebeurtenissen in München, Nice, Parijs en Brussel) voor er op het plein paniek uitbreekt en ik als een vermeend barbaarse IS-terrorist neergeschoten word?

Was je een Italiaanse geweest, dan hadden we elkaar waarschijnlijk nooit ontmoet. Al was het maar omdat in de Via degli Innocenti in San Gimignano waar jij zou wonen geen plaats is voor iemand die het succes van de mens, cultuur en beschaving zo provocatief ter discussie stelt, Joyce.

Liefs Niels