In september fietst het Wounded Warriors Cycling Team een week door Bosnië. In acht etappes leggen we 722 kilometer af en maken we 11.068 hoogtemeters. Op deze site deel ik de dagboekfragmenten over de voorbereiding en de tocht zelf. Doneren voor dit goede doel via deze link of onderaan dit blog.

Dinsdag 8 maart 2022

Op de achterbank van mijn auto ligt mijn frame en wielen. Hoewel ik hier in Duitsland geen tijd heb om te fietsen, nam ik hem mee. Het is niet alleen hoop tegen beter weten in, het is vooral ook nostalgie. De gedachte aan het strakke en brede asfalt van de Panzerringstraße waar ik als luitenant veel fietste. Doordeweeks denderen hier de tanks en andere militaire voertuigen overheen naar de schietbanen, maar in de weekenden blijft hij leeg. 

Ruim zestig kilometers van glooiende wegen, ooit aangelegd in opdracht van Hitler.

‘Hier,’ beval hij wees hij op de kaart, ‘moet een plek komen voor de Duitse legers om te trainen.’ De weg die de omtrek van de hand van der führer volgt, had je op zaterdag en zondag voor jezelf. Soms reed ik er ook doordeweeks. Dan liet ik de munitievrachtwagen ook mijn fiets meenemen. Aan het eind van de dag wisselde ik dan mijn militaire uniform voor dat van een wielrenner. 

‘Zo’n geil strak pak moet wel heel veel snelheidswinst opleveren luit,’ merkte een van mijn huzaren op, ‘als je bereid bent om erin voor lul te fietsen.’

Ik knikte bevestigend en vroeg hem hoe lang hij dacht dat ik over het stukje van vijftien kilometer van de schietbaan terug naar de kazerne zou doen. 

‘Een half uur.’

‘Wedden,’ even liet ik een stilte vallen, ’dat ik het in de slipstream van de Mercedes ruim binnen de twintig minuten fiks.’

Twee minuten later hang ik diep onderin de beugel. Met mijn duim geef ik in de achteruitkijkspiegel aan of het tempo verder omhoog kan. Op niet veel meer dan een banddikte van de jeep knallen we met iets meer dan 70km/u over de tankbaan richting kamp Hörsten waar hij onverwachts moet remmen. In een reflex stuur ik naar links, vlieg voor een tegemoetkomende vrachtwagen de bocht uit en kom in de berm tot stilstand.  

‘Jezus man,’ lacht huzaar Bruijne, ‘je had wel dood kunnen wezen.’

‘Zo makkelijk kom je niet onder die weddenschap uit,’ mijn benen trillen, ‘jij betaalt vanavond het bier.’

Een donatie doen aan de veteranen? dat kan hier.

Lees hier de overige dagboekdelen

Niels ®elen