Wat in Zweden als een eenzaam protest begon, groeit in België uit tot een ware kruistocht in spijkerbroek. Ruim twaalfeneenhalfduizend leerlingen riepen het kabinet op het matje omdat wij volwassen nu iets moeten doen om de planeet te redden. Omdat zij, de jeugd, straks niet meer kunnen leven in de erfenis die wij achter zullen laten, gaan de Belgische jongeren elke donderdag Brossen voor de bossen.

Begripvol en vooral behendig, scheepte een Belgische minister de kinderen af met een gelikte Powerpoint. Een verhaal dat niet uitlegde welke maatregelen er genomen werden of hoe hard er aan een oplossing gewerkt wordt, maar hoe lastig het is om een besluit te nemen zonder de volwassen kiezer tegen het egocentrische been te schoppen. Een presentatie die geen enkele boodschap had aan de leus: ‘You can’t recycle waisted time.’

Alsof struisvogelpolitiek een groene, biologische vorm van politiek bedrijven is, stuurt de minister de kinderen terug naar school. Scholen waar de kinderen wegens het schenden van de leerplichtwet getrakteerd worden op een stapel strafregels. Ouderwets handwerk waar nog wel even een paar bomen voor gekapt moeten worden. Strafwerk dat een beetje leerling natuurlijk vol verontwaardiging en uit principe weigert.

Hoofdschuddend denk ik aan het Brexit referendum, waar de oudere generatie de jongeren opzadelde met een toekomst waar ze niet op zaten te wachten. Een referendum dat politici in het Britse Lagerhuis als plofkippen zonder kop laat rondrennen en je het idee geven dat je niet naar politiek, maar naar een campagne van Wakker Dier zit te kijken.

Misschien dat we kinderen stemrecht moeten geven en het ouderen boven de vijftig moeten ontnemen. Of zoals Van Kooten en de Bie jaren geleden al zongen: ‘Ouwe lullen moeten weg, ouwe lullen moeten weg, ouwe lullen staan alleen maar in de weg.’

Niels ®elen