Waar en wanneer het voor mij begon, kan ik me niet precies herinneren. Maar de fascinatie voor mijn eigen penis valt lastig te ontkennen. In tegenstelling tot mijn moeder en zus, hoefden mijn vader, broer en ik onderweg naar Frankrijk ons geen zorgen te maken over schone toiletten. Wij hoefden geen kleingeld op zak te hebben om te kunnen plassen. Meer dan een eenvoudige parkeerplaats, als het even kan een met een boom, hebben wij niet nodig.
Via mijn piemel ontwikkelde ik een band met bomen, ging ik van ze houden. Waar Heleen van Royen ooit beweerde dat ze in een bos geen bomen meer zag, maar mogelijkheden om zichzelf te verhangen, word ik in het bos boven alles herinnerd aan de vrijheid.
Vrijheid heeft natuurlijk ook zo zijn schaduwkanten. Je kunt niet overal met speels gemak je leuter uit je broek kunnen halen. Hem in de rondte te laten zwengelen, en plein public tonen of trots fotograferen. Het is simpelweg een privilege waar je niet altijd “ridderlijk” gebruik van hoeft te maken. Dat staat los van jaloezie of penisnijd, dat is fatsoen.
Als man heb ik nooit een “penismonoloog” nodig gehad om trots op mijn pik te durven zijn. Een trots die ik uit fatsoen voor mijzelf zal houden, maar uit ervaring weet ik (op wat kleine complicaties na) al jaren dat het een verdomd bruikbaar en gewiekst apparaat is. Een briljant stukje werk van moeder natuur, dat gisteren op Koningsdag zijn meerwaarde maar weer eens toonde. Naast de feesttent bij Pandarve in Zeist deed een man in oranje shirt precies dat waar vrouwen een patent op beweren te hebben: multitasken.
Terwijl ik toekeek hoe de man ontspannen zijn lauwe pils loosde in de daarvoor bestemde zuil aan de zijkant van het plein, zong hij mee met de band op het podium, zocht oogcontact met zijn vrienden en bestelde nog een biertje of twee.
Een dronken man die per ongeluk recente studies, die aantoonden dat zowel mannen als vrouwen niet kunnen multitasken, naar de prullenbak verwees. Onderzoek dat door zijn jongeheer definitief bestempeld werd tot slap gelul.
Niels ®elen
