In september fietst het Wounded Warriors Cycling Team een week door Bosnië. In acht etappes leggen we 722 kilometer af en maken we 11.068 hoogtemeters. Op deze site deel ik de dagboekfragmenten over de voorbereiding en de tocht zelf. Doneren voor dit goede doel via deze link of onderaan dit blog.

Dinsdag 25 januari  2022

Midden in de woonkamer, recht voor de tv staat mijn tijdritfiets in de Tacx. Op dagen dat Cristel niet bij me komt slapen, ben ik praktisch. Ik hang de zweethanddoeken eroverheen om te drogen, stoor ik me niet dat hij daar staat en voel dus ook geen enkele behoefte om hem op te ruimen. 

Voor het begin van elke training kijk ik even op het schema dat met een magneet aan de koelkast kleeft. Tot anderhalf uur betekent een of twee afleveringen van een serie. Daarboven een film omdat zo’n lange tijd in een gebeeldhouwde positie op de fiets zitten anders niet uit te houden is. Niks waar ik bij na hoef te denken. Gewoon actie. Of zoals de soldaten het altijd zeiden als je ze vroeg wat ze keken: ‘iets met schieten, tieten, bloedvergieten en helikopters.’

Als de tijd eindelijk om is, blijf ik even voorovergebogen op het stuur leunend staan. Het is een automatisme, net als de manier waarop ik voor een koers ook altijd omga met piesen. Hoewel ik linksdragend ben leg ik mijn lid na het toiletbezoek in eerste instantie rechts weg. Pas als ik zeker weet dat er niet nog wat nadruppelt leg ik hem goed. Met een vlek op rechts en je penis links kun je een spetterende kraan altijd als geloofwaardig excuus gebruiken voor die natte plek.  

Na lange tijd in dezelfde positie in het zadel gezeten te hebben, weet ik dat het bloed zal gaan stromen waar het eerst niet gaan kon. Onherroepelijk tekent zich dan de ODFL, naaste familie van de ODOL, zich af in het nietsverhullende lycra van je koersbroek. Een goede reden om nooit zomaar af te stappen.

Een donatie doen aan de veteranen? dat kan hier.

Lees hier de overige dagboekdelen

Niels ®elen